| |
Είδα την άνοιξη του Botticelli
μέσα στην νύχτα του Van Gogh να ροβολά,
τα ώρια της στήθη γλυκά να κρύβει,
σάν χρυσανθέμια του Monet ν'ανθοβολά.
Τους Αρλεκίνους του Picasso
σε σκέψεις τρέλας μεθυσμένους με ρακή
και του Da Vinci τη Mona Lisa
μ'ενα μειδίαμα γλυκό μα και πρικύ.
Είδα την τρέλα παιδιά να τρώει
ωσάν του Goya, "Κρόνο" κύρη νοσηρό,
Φρίντα για Ντιέγκο καημούς να πίνει
του Rembrandt το Χριστό με πέπλο πορφυρό...
Χρόνοι πεθαίνουν και αργολιώνουν
ωσάν τα εύκαμπτα ρολόγια του Dali
κι είσαι μετάξι κλωστή στο νου μου,
σαν του Gauguin αραπικό χαϊμαλί.
Tου Caravaggio τ'αγγελούδι
ψελλίζει πάλι πεθυμιές αμαρτωλές
και του Kandinsky το μπλάβο άτι,
σκορπίζει αστερόσκονη μ'οπλές...
Φιλοσοφία μπερδεμένη ,
ζωή σα νυφη La Mariée του Marc Chagall,
δαίμονες χίλιοι κι ο τράγος τσέλο,
παίζει κι απόψε δίνει τρέλας ρεσιτάλ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
