| |
Εδώ δεν ήρθα για να πώ τραγούδι κουρασμένο
Αρμένισα ένα κόσμο ναυαγό,να βρώ λουλούδι ανθισμένο
Κι ήρθα να το πάρω σαν παιδάκι απο το χέρι
Να στεριώσω το βήμα του,να τ’ανάψω έν’αλάθευτο αστέρι
Τα σόδιασα χρόνια ,της τέχνης μου τα δώρα
Μα τώρα που είναι η ώρα η ψυχή μου μοιάζει σαν αιώρα
Ράθυμα πηγαινοέρχεται απο την πίκρα στη χαρά
Μα πουθενά δεν στέκει και δεν φθάνει πουθενά
Σ’ονειροπόληση λικνίζεται κυματιστή
Που φεύγει σε θολά πελάγη μες στην απέραντη σιγή
Κι όλο με τόλμη επιστρέφει γελαστή και πάλι
Να τραγουδήσει στ’ολόφωτο σου ακρογιάλι
Μέσα στις μύριες που με σύραν καταιγίδες
Εγώ δεν κέρδιασα αστράκι στις ποιητικές μου επωμίδες
Εγώ,που δεν κέρδισα ένα στασίδι στο ναό της προκοπής
Τώρα μπορώ να φτερουγώ,να λέω τραγούδια αγάπης
Την τρανή σου ομορφάδα ,τη ψυχή σου να υμνήσω
Απ’τη άκρη της γής κι ως την άκρη την άλλη
Χαριτόβρυτο ρόδο που στο πέλαγο θάλλει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
