| |
[font=garamond][color=black]
θα μπορουσα να μουν μονο το φαντασμα μου
ακομη ενα λογισμικο και να σου τα βγαζω ολα
-να νιωθεις την γυμνια σου αν οχι ομορφη κι ευάρεστη
απαραιτητη οπως γεννηθηκες με αυτην χωρις τυπους-
η φωνη μου ασωματη απεναντι σου στο τραπεζι
να μην ρωτας ξανα και ξανα γιατι ακριβοθωρητη
στα αοσμα, στα λευκα, στα καταδικαστικα
χιλιοειπωμενα σου δωματια
σπασμενη και αθραυστη να βρισκεις μιαν γατα
και να εξαφανισεις θα κυνηγας
οπως θα βλεπεις ενα ποντικι.
και μηπως τι δεν ειναι τα λογισμικα;
τα φανταστικα και εκχωρημενα λογικα μας
και που μονο αυτα αφημενα αρρωσταινουν
μας ξεπερνουν και μας οριζουν;
εγω θα αφηνω τις τριχες μου ησυχες
να μεγαλωνουν απο την αρχη δυσκολα
και τωρα που παιρνουν και να αδυνατιζουν
το να αγγιξουν την μεση θα'ταν θα 'λεγε ψεμα
σαν το αλογον ταχατες κι ελευθερο εγκλημα.
ανεκαθεν του ονειρου αν και λεπτες οι τριχες μου
τις εβρισκε απαλευτες η φιλοδοξια
κι η δικη σου στον λαιμο ακομη το βλεπει τριχια.
μου αρκει οτι δικαιωματικα και κατ' επιλογη
-οπως με θελεις να μιλαω και να με ακους-
δεν παραχωρω την σύμφωνή ραχοκοκαλια μου..
-το θρεπτικο θαλπερο ερεβος ασφαλες της ψυχης
τα δυο κυτταρα που σχηματιζουν σαν πρωτα ενα σωμα
τα δαιδαλωδη του εγκεφαλου σιαμαια διδυμα
που δεν θα χωριζα με τιποτα καθως αντιθετα-
στην καθημερινοτητα μου ενα σωμα εστω
αποκλειστικα σχεδον απο κοκκαλα.
αν δεν εναντιωνοσουν στην ραχοκοκαλια σου θα΄μουν καλα.
που σα το βιο σου τα ζα και τα δεντρια δεν μετρας και πως θα μπορουσες,
εσενα κι επειτα εμενα.
*
θα μπορουσα να μουν μονο η σκια σου
η σκια που δεν επιδεχεται ρυθμισεις
ακομη ενα λογισμικο και να σου τα βγαζω ολα
και να θελες να σε ρυθμιζει αυτη μοναχα
-να νιωθεις την γυμνια σου αν οχι ομορφη κι ευάρεστη
απαραιτητη οπως γεννηθηκες με αυτην χωρις τυπους-
να μην έρωτάς ξανα και ξανα γιατι ακριβοθωρητα
και πώς στα αοσμα, λευκα, καταδικαστικα σου δωματια
ποσες φορες ειρημενα
-με ενα μαχαιρι μπηγμενο στην κοιλια της υπαρξης-
κοβονται οι ασυγκρατητες ωδινες
κι ανεπιθυμητες αμυθητες μικρες χαρες
οδυνες σου φερουν ακαρποφορητες
*
ομως ειμαι μονο ακομη μια σκια της ψυχης μου..
και στην βροχη και στην νυχτα να μου δινει σωμα
λες και σαν τιμωρια και καταδικη
αν το εγκλημα το τελμα θαν' παντα
απ' το να ακους τον μεγαλο..
να ισοπεδωνεις τον μικρο..[font=garamond][color=black]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
