| |
Ανάμεσα στου στίχου και τη δημιουργία
Υπάρχεις αγάπη μου μονάχα εσύ
Ανάμεσα στον πόθο και τον στεναγμό της μορφής σου η ουσία
Άθιχτη ,ζωοδότρα και ξεκουραστική
Μιά σιωπηλή φωτιά ανάβει και με θαμπώνει
Για να σε δώ ολόγυμνη,γύμνια αγνή,περίτεχνο στολίδι
Απίστευτη συνωμοσία σάρκινη μ’αναστατώνει
Στα σύνορα της αντοχής μου ονειρεύομαι το μυστικό ταξίδι
Στο βραδυνό της νοσταλγίας ,των ορατών χαδιών
Σε βλέπω πιά λουσμένη απο έρωτα στο λόγο και στο βλέμμα
Στους μεγάλους καταρράχτες των θανάσιμων καιρών
Στων σπλάχνων μου τ’αφρισμένο αίμα
Στην καρδιά μου σ’έχω ανεβάσει μια καταιγίδα μόνη
Απ’ορίζοντα σ’ορίζοντα στης σιωπής την ερημιά
Του καημού μου ν’αφανίσει το κύμα και την σκόνη
Να σκορπίσει της ζωής μου την καταχνιά
Στο σώμα σου αράδιασα του έρωτά μαργαριτάρια
Ύμνους σου τραγούδησα στ’ουράνιου τόξου τις χορδές
Για πουλιά,για ήλιους και φεγγάρια
Της ψυχής σου για να φτάσουν όλες τις αρετές
Αγάπη μου στη ζωντανή αυτή νυχτιά
Βάλε τα χείλη σου στα χείλη μου σαν άστρα
Των φιλιών σου η πηγή ας αναβρύσει αληθινά
Κι αγάπησε αιώνια, κρυφά και φανερά τ’όνειρο,το φώς, τον άντρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
