Δεν έχω σαν και σένα βρει
καμία τόσο φοβερή
που στην καρδιά μου να μιλά
και να μου παίρνει τα μυαλά.
Στο δρόμο σου που περπατάς
τα βλέμματα σου μου πετάς
και με μαγεύεις έτσι που
να σπάω μπρος σου σαν μπαμπού.
Είσ’ ένα πλάσμα τσίλικο
κι από τα πιο ζιζάνια
που εμένα το μεσήλικο
με στέλνεις ως τα ουράνια.
Τρελό διαβολοθήλυκο
με τέτοια κάλλη σπάνια
στης σκέψης σου τον ίλιγγο
χρέη ξεχνώ και δάνεια.
Όταν αντάμα σου είμ’ εγώ
σαν Ροβινσώνας ναυαγώ
στων μπλε ματιών σου τη στεριά
πού’ ναι στη νύχτα ξαστεριά.
Με τσαλιμάκια και γητειές
μ’ ανάβεις φλόγες και φωτιές
κι είν’ η πλανεύτρα σου μορφή
στα ντέρτια μου καταστροφή.
Είσ’ ένα πλάσμα τσίλικο
κι από τα πιο ζιζάνια
που εμένα το μεσήλικο
με στέλνεις ως τα ουράνια.
Τρελό διαβολοθήλυκο
με τέτοια κάλλη σπάνια
στης σκέψης σου τον ίλιγγο
χρέη ξεχνώ και δάνεια.
