| |
Οι θησαυροί των άλλων 2010
Την ομορφιά των άλλων και το κάλλος,στη μορφή και στο παράστημα,
ποτέ δεν εποφθαλμιούσα,τα θαύμαζα μυστικά κι ύστερα προσπερνούσα,
το πνεύμα όμως,την ανδρεία,είναι οι θησαυροί και τα μαλαμάτα των άλλων,
που πάντοτε σιωπηρά φθονούσα,αυτά δεν τα προσπέρασα ποτέ!Με βλέμμα
τοξοβόλου,κυνηγού,τιτάνα σκοτεινού πάντα τα κρυφοθωρούσα.
Πως,το αληθινά ωραίο,είναι μοναδικό,απέριττο,λιτό και καίριο χτύπημα
καταφέρει στην καρδιά - σαιτιά αλάθευτη απ'του πνεύματος τη φαρέτρα -
στην πανοπλία των μικρών και φθονερών,εκείνοι οι ανθοί οι αρωματικοί,
της γνώσης και του πνεύματος,μα και της ανδρείας,που θωρακίζουν τις
ψυχές και γιατρεύουν τις πληγές κι όλες τις αμυχές,απ'των μικρόψυχων
και φθονερών τ'αρπακτικά στυμφάλια - νύχια.
Ασπίδα αδιάτρητη το θάρρος και η αλήθεια,κάρπισμα-εσοδεία λίγων εκλεκτών,
πηγή που ρέει ζωής νερό κι απλόχερα προσφέρει στον ξένο,στον επαίτη,
στον παρία,πλούσια τη δροσιά του να ξεδιψάσει και τον καρπό την πείνα του
να χορτάσει.Τέτοια κράματα και μίξεις γης-ουρανού,τα πόθησα...είναι αλήθεια
πολύ,με πόθο φλογερό κορμιού,στης μοίρας όμως τα μοιράσματα,άλλοι
αποφασίζουν,άλλοι ορίζουν κλήρο και μοίρασμα δίνουν μύρο.
Μικρός και φθονερός λοιπόν τεμάχιο αναζητούσα,τις ρίζες μου να ξεκουράσω
και να απλώσω,σε χώμα εύφορο,γόνιμο,μεστό και 'γώ με τη σειρά μου να
καρπίσω,να πώ,πως άφησα πίσω σπόρο και βλαστό...μα,ο πλούτος μου
ήταν μισερός και πρόσκαιρος επί της γης- τιμάριο άνευ αξίας και τιμής- κι όχι
σε βάθος ριζωμένος,δυνατός,γι'αυτό και 'γώ τον αποξήρυξα και...όλο προχω-
ρούσα,χωρίς ποτέ να σταματώ,περιπλανώμενος,πάντα...αναζητούσα.
...Έτσι - από τότε - ατελέσφορα πορεύομαι ρακένδυτος,σκεβρός χωρίς του
πνεύματος τη βακτηρία,το βάρος της φτώχιας μου σφιχτά το κουβαλώ,γιατί
τόσο σε πνεύμα πού'μεινα λειψός,για βιός μου το νογάω κι έτσι μικρός και
φθονερός πορεύομαι στα πέρατα,χωρίς του πνεύματος τη βακτηρία - χωρίς
ανδρεία - τόσο σε πνεύμα πού'μεινα λειψός,σαν βάρος στη σάρκα μου το
φοράω - ρακένδυτο βάρος,σκεβρό - και πλούτο μου το νογάω,έτσι μικρός
και φθονερός καθώς,..καλύτερα νεκρός,παρά ατελέσφορα στα πέρατα να
περπατώ...και να περιπλανιέμαι,αξέβραστος στης θάλασσας τη γη - ζητιάνος
νους και άκληρη ψυχή - κατάρα ζωντανή...χωρίς τη δύναμη,της ισχυρής της
βακτηρίας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
