| |
Στην γλύκα εκείνη του τζακιού
που σιγοψιθυρίζει, νύχτες που η πύρινη αγκαλιά ξερόξυλ' αγκαλιάζει
μιας γυναικός ροδόχρωμης που λαμπυρίζει μοιάζει
κι ενα φιλί θανατερό το χάδι της σκορπίζει.
Έρχονται μέσα στο μυαλό τα χάδια που περάσαν
κι ωσάν γαλέρες σε βαθείς ωκεανούς σαπίσαν , άστρη στα χείλη τ'ουρανού που μια νυχτιά εσβήσαν,
καρδιές που επάψαν να χτυπούν και τον παλμό τους χάσαν.
Φεύγουν οι αγάπες , χάνονται σαν πετροχελιδόνια,
ομίχλες των υγρών ματιών θαμπώνουνε τη σκέψη, ο χρόνος πάντα σαν φονιάς
κάθε χαρά θα κλέψει
και στα ερέβη σβήνουνε τα φέγγη τα αιώνια.
Κορμί πελάγου απάνεμου μέσα σου θα σαλπάρω , στο γαλανό σου λάμπουνε
σάπφειροι και ρουμπίνια ,
τα στήθη σου 'ν ' ολόδροσα της νιότης κλιμεντίνια,
κι ορεγόμαι στα χείλη μου, τη γέψη τους να πάρω.
Στ' άσπρο μεταξομάντιλο
μικρή μου του κορμιού σου ,
στα χρουσαφένια σου μαλλιά
που μύρο διασκορπίζουν,
οι πέντ' αιστήσεις μου χορό,
εκστατικό αρχίζουν
κι ο λογισμός μου ροβολά
στη μέθη του φιλιού σου.
Θέλγητρο, φίλτρο μαγικό εκείνο το ταξίδι,
που στου κορμιού σου πεθυμώ να κάνω τα πελάη , μα ο Modigliani μέσα μου πώς να σε ζωγραφίσει , το φιλντισένιο βλέμμα σου πώς να τ'απεικονίσει,
τ' αχείλι σου όταν ράθυμα ψυχή μου κνογελάει;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
