| |
[font=garamond][color=black]
Λοιπον σε αυτο τον κοσμο
αυτον ναι, ετσι που τον φτιαξαμε
κανεις δεν γλιτωνει απο την καταδικη
Απλα διαλεγει με πια δεν μπορει μακρια της
προσιτη καθεμια, αλιμονο -στην συμμαχια τους-
σαν το φαγητο που του παιρνει τα μυαλα
το ιδιο ισοβια τα εξοντωνει
Η γης οσο και να ειναι φυση ομορφη
ετσι οπως τα καναμε την βλεπουμε
οπως το κερασακι στην τουρτα
-τουρτες πολλες και κερασακι μονο ενα
κλεφτες πολλοι που κλεβουν κι αλλοι που πεινανε-
Και προηγειται η καταδικη, ονειρο
που γινεται κατι σαν βραχνας
εξαιρουνται κατι μετρημενες ωρες που ξεφευγουμε
και δεν υπαρχουν δεδομενα
Μονο σαν απλησιαστος αχρονος πολιτισμος
ενα ακαταπαυστο σπινθηροβολο λικνο
στην ελλειψη θορυβων στους αερινους ψιθυρους
της μετεωρης και πανερμης ομορφιας
Και σιγα σιγα αραιωνουν και οι συναντησεις μας
με την καταδικη μας..
κι η ζωη πιο αχνη διχως πεπλα διαφανη
ολο και κοντυτερα στον θανατο
με τις αποστασεις να τελειωνουν κι απο αποστατες
απο το ενα ως το αλλο πλευρο
Η ζωη οταν βγαλμενη απο τον θανατο σαν ονειρο
και που πεθαινει γι αυτον να μην τον φτανει
μαζι μονο στο φευγιο της να μην ξεχωριζουν,
στο τελειωμα της τελευταιας αχτιδας της.
Αυτος κι αυτή του οριζοντα, η μερα κι νυχτα..
και που κανεις ποτε αρκετα δεν τους καταλαβε;
Κι ειμαστε φτιαγμενοι να στεκομαστε
ειτε στα τεσσερα ειτε στα δυο. μονο με τα μαυρα
φτερα της ψυχης να φυτρωνουν, σαν μαλλια
και σαν νυχια, να κοβονται. ειναι το φως
ομως στην επιφανεια απο βαθη ατερμονα-
και δικαιως η καταδικη μας.
[font=garamond][color=black]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
