τι όμορφο που θα τανε
και ανατριχιαστικό
από την τελευταία σου στιγμή
από την παρακμή σου
και κάθε άλλη παρακμή
να σιγοτραγουδάς μέσα στο πλήθος
μέσα απ'το πλήθος
την πρώτη στιγμή
της μη δειλίας
που σε έφτασε στην τελευταία
και κάπου εκει
στη μέση ξέχασες
ξεχνάς
και πάντα θα ξεχάσεις
αυτό που σ'έκανε άνθρωπο
σ'αντρίωσε
σε ξέντυσε απ'το μικρό παιδί
το θείο βρεφος
το θαύμα
και ύστερα σε έντυσε
με σάπιο δέρμα γέρικο
για να θυμάσαι
πως τίποτε δεν έγινε
για να μην είναι
