| |
Λιμάρεις τ’ όνειρο που λες
σκοτώνεις τις Ανατολές
αγάπες σβήνεις
και πνίγεις στα παλιά λουτρά
αυτόν που τ’ όνειρο μετρά
μια νύχτα οδύνης…
Στην πρώτη-πρώτη συννεφιά
τ’ όνειρο κάνεις ζωγραφιά
με φόντο… κάνης….
στων αρωμάτων σου τη γη
μιας ζήλιας άνοιξες πληγή
και φόνο… κάνεις!!!!!
Δεν είναι ώρες να φωνάξεις: «Έχω κώλυμα
πρέπει ν’ αρχίσουμε νωρίς το λιθοβόλημα
να ξεκινήσουμε εξ’ αρχής με πετροπόλεμο,
όταν σου πίνουνε το αίμα , κάνεις πόλεμο…»
Σε ξεφορτώνει ο αραμπάς
κι αφού στη νύχτα που ακουμπάς
το αίμα ρέει
τριγύρω αγάπες και φιλιά
η αγάπη μας σε μια θηλιά
κι εμείς μοιραίοι
Λιμάρεις στάλες της βροχής
και στον ρυθμό μιας προσευχής
τη γη μοιράσαν
σαν τους κατάδικους του χτες
που βρήκαν πόρτες ανοιχτές
και αποδράσαν!!!!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
