Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271230 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Τη νύχτα που ξεκόλλησαν τ' αστέρια από τον ου
 

Τη νύχτα που ξεκόλλησαν τ' αστέρια
κι έπεσαν στη Γη σαν σιωπηλός καταρράχτης
έλαμψε η Γη ,άδειασε ο ουρανός έγινε ολόμαυρος
ο Ήλιος ζήλεψε τη λάμψη του παιδιού του
και το φεγγάρι ένιωσε πενιχρό και γκρίζο.
Αστερόσκονη έλουσε τα μαλλιά των κοριτσιών
που στήσανε κυκλικούς χορούς
με παγανιστές δρυΐδες σε κυκλικούς ναούς
ο ενθουσιασμός και η χαρά των ανθρώπων μεγάλη,
μέχρι που η έπαρση τους άφησε μεγάλη ζάλη
κι άρχισαν να μουρμουρίζουν.
Φοβούμενοι τη διασάλευση της ουράνιας τάξης
κρύφτηκαν σε βαθιές σπηλιές .


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 3
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Γεγονότα - Ιστορία - Μυθολογία
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Σιλεσιανός
 
Silesiani
17-03-2020 @ 01:45
Με αφορμή ένα ντοκιμαντέρ που παρακολούθησα σήμερα στην ΕΤ2 για την παγανιστική Ιρλανδία.
-Ειρήνη-
17-03-2020 @ 07:26
Υπέροχο ποίημα-παραμύθι! Τις φαντάστηκα τις σκηνές που περιγράφεις, θα γινόταν ωραία ταινία. Θα προτιμούσα διαφορετικό τέλος: τα αστέρια ξαναγυρίζουν στον ουρανό και μένουν οι άνθρωποι να διηγούνται στις επόμενες γενιές το πώς κατέβηκε ο ουρανός και φώτισε για λίγο τις νύχτες τους..
Κων/νος Ντζ
17-03-2020 @ 09:49
Διαφορετικό!

::up.:: ::up.:: ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο