| |
Πολλά τα «Σ’ αγαπώ!».
Κάποια «Σε νοιάζομαι και σε πονάω!».
Κι ας με πονάς.
Κι ας σε πονώ.
Και πόσα τα ατελεύτητα «Σε θέλω και σε ζητώ!».
Λίγα ακόμη και τα «Συγγνώμη.».
Κι όλα εκείνα τα «Θέλω -μ’ ακούς;- πάλι να σε δω!».
Όταν οι σκιές σαν σειρήνες στους τοίχους ηχούν.
Και τη δική σου πνοή σε κορνίζες ουρλιάζω να βρω.
Τα δειλινά τα μεθυσμένα του Σεπτεμβρίου.
Κι, ενώ θυμάμαι πως είναι ακόμη να σ’ αγαπώ,
για ένα κορμί ζωντανό -για σένα-
να ‘ξερες πως είναι αγόγγυστα να πενθώ.
Κι απ’ όλα όσα ήθελα κάποτε να σου πω...
Πόσα τελικά ειπωθήκαν;
Και πόσα ξεχάστηκαν;
Πόσα ίσως κάποτε απ’ άλλου χείλη σου ειπωθούν;
Και πόσα πάλι θα ξεχαστούν;
Πόσα σε ποιήματα αγιασμένα θα θυσιαστούν;
Και πόσα σ’ ανθρώπων τυφλών τα μάτια μάταια
ες αεί βωβά θα σιγούν;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
