| |
Λουλούδι κειτόταν στου παραθύρου το πρεβάζι
Όμορφο, τρυφερό, μα ήδη μαραμένο.
Κατ’ απ’ του ήλιου τις ακτίνες να στενάζει,
Κι από τη δίψα μισοπεθαμένο.
Πολύ κοντά το ανθογυάλι με λουλούδια,
Που προς το ήλιο έτειναν μπουμπούκια δροσερά,
Είχανε φως, νερό και άκουγαν τραγούδια,
Μα τους εκνεύριζαν τα στενάγματα θλιβερά:
«Πόσο δυσάρεστο ν’ ακούς το παραμιλητό!
Τι θέλει αυτός που είναι έξ’ απ’ το μπουκέτο;
Νερό; Αφού καλύτερο το φως και το μελώδημα αγαπητό.
Είναι ανόητος και του ασκούμε βέτο!»
Ένταυθα στο πρεβάζι πήδηξε ο γάτος,
Κι έπεσε το βάζο με τα άνθη πάνω στο μπαλκόνι,
Το νερό έφυγε κι καίει ο ήλιος ο φλογάτος,
Με τις ακτίνες καυτερές την ανθοδέσμη μαραζώνει.
Του άλλου τον πόνο αγνοούν, αναισθητοποιημένοι.
Βρίσκοντας δίπλα στρουθοκαμηλίζουν,
Με τον εαυτό τους απασχολημένοι,
Ξεχνούν πως οι καιροί αναποδογυρίζουν.
Όσιπ Μαντελστάμ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
