| |
| | Στιγμές ενοχής |  | | |
Μες στη βραδιά, της μοναξιάς, της παγωνιάς, της ατέλειωτης σιωπής, της πιο βαθιάς εσωτερικής ρωγμής, στέκεσαι σκυφτός και σκυθρωπός και ψιθυρίζεις εγώ ήμουν αυτός ή κάποιος άλλος κρυφός πέτρινος μου εαυτός που μάρανε έναν όμορφο ανθό για ικανοποιηθεί για λίγο το Εγώ, που σκόρπισε πικρές στιγμές και μαύρισε αθώες ψυχές. Και σε τρομάζει το σκοτάδι και σε τρομάζουν οι σκιές και γύρω σου ακούς ψιθύρους δικούς σου που κουβαλούν μεγάλες και αβάσταχτες ενοχές που σ' αγγίζουν σαν καρφιά και σε γεμίζουν βαθιές αγιάτρευτες πληγές' και πώς να ξεφύγεις απ' αυτές; και πώς να τους πεις το ξέρεις φταις; Και θλίβεσαι και πονάς γιατί νόμιζες ότι την άνοιξη μέσα σου κουβαλάς ώσπου κατάλαβες ότι με κάθε σου βήμα ζύγωνε και πιο κοντά ο ατσάλινος χιονιάς που στο πέρασμα του άφηνε ερείπια, στάχτες, δάκρυα και φωτιές και πληγωμένες ψυχές. Σε μια τρυφερή μουσική η μόνη διαφυγή, με μια σιωπηλή κραυγή η ψυχή σου θέλει να λυτρωθεί΄ το αύριο όμως αργεί, όπως και η δική σου η λευκή στιγμή...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Theodoros Mantas-Magistros | | | |
|
aridaios
21-03-2020 @ 14:53 | ότι με κάθε σου βήμα ζύγωνε και πιο κοντά ο ατσάλινος χιονιάς που στο πέρασμα του άφηνε ερείπια, στάχτες, δάκρυα και φωτιές και πληγωμένες ψυχές.
::cry.:: ::cry.:: | | ΒΑΛΣΑΜΟ
21-03-2020 @ 21:07 | ::yes.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
