| |
Τόσα πράγματα έχω περάσει και ακόμα γράφω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί.
Σου ορκίζομαι έχω αλλάξει,
δεν είμαι πια το ίδιο παιδί.
Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πόσο άθλια είναι η ζωή.
Ο καθένας από μας αποτελεί απλά μια ζωντανή σκιά,
αυτού που κάποιος θα έλεγε συνείδηση που δεν έχει μάθει να παίζει χαρτιά.
Τα όνειρα μου καταλήξανε απλές λέξεις που μπορούν να καούν στη φωτιά.
Υποτίθεται πως πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτά.
Μα είναι τόσο δύσκολο να ξεφύγεις, όταν βλέπεις παντού πυρκαγιά.
Ξέρω όλοι έχουν τα θέματα τους, όμως τα ψυχικά μου αποθέματα αδειάζουν σιγα-σιγα.
Και λοιπόν; Κάποιοι είναι εδώ και κάποιοι εκεί,
το πρόβλημα είναι πως όλοι πλέον μοιάζουνε με ναζί.
Ακόμα και το μυαλό μου με έχει εγκαταλείψει
και ψάχνει αφορμές να με αρνηθεί.
Μοιάζουμε με φαντάσματα που μέσα τους φωνάζουν βοήθεια και ξεγελάνε με τη σιωπή.
Μπαίνουμε σε έναν κύκλο: μπάσκετ, βίντεο, διάφορες μαλακιες, γνωστοί... Ποιοι είστε εσείς;
Δεν έχεις κάτι να πεις και αναρωτιέσαι γιατί είσαι εκεί.
Και που να πας; Είναι προτιμότερο να σβήσεις μεσ'τη φυγή;
Δεν βρίσκεις τίποτα ενδιαφέρον πάρα να κοιτάζεις αυτήν.
Σε κοιτάει και αυτή τότε και βλέπεις πως σε παρατηρεί και όταν νομίζει πως δεν την προσέχεις εσύ.
Αλλά σιγά μην τρέχει τίποτα, το πιο πιθανό το μυαλό σου προσπαθεί να κρυφτεί.
Το θέλει πολύ και προσπαθεί από τα γεγονότα αυτά να πιαστεί.
Αλλά εδώ που φτάσαμε, γάμα το, έτσι ειναι η ζωή!
Ρωταω συνεχώς τον Θεό το γιατί, πότε θα βγω από αυτό το κλουβί;
Δεν παίρνω καμία απάντηση, ακόμα και αυτός με αγνοεί.
Ο σκύλος μου, έχει διαλύσει τις παντόφλες, αλλά θέλει μια αγκαλιά.
Δεν μπορώ καν να το μαλώσω πια, γιατί είναι για μενα η πιο πίστη συντροφιά.
Όλοι περιμένουν από μένα να λαμψω,
ενώ το μόνο που κάνουν είναι να με προκαλούνε να κλάψω.
Μικρός συνήθιζα να αγαπώ την Ιστορία
και φανταζόμουν τον εαυτό μου μέσα στου Ιουλίου Βερν τα βιβλία.
Υποθέτω ήταν ο δικός μου τρόπος να κάνω ταξίδια,
Είναι όμορφο να εθίζεσαι σε παραμύθια.
Τα μυαλά των ανθρώπων σαπίζουνε
και η μοίρα περιμένει από τον καθένα να φωνάξει "Απελπιζομαι".
Αν φτιάχνεις τους κανόνες της ρουλέτας πόνταρε,
αν όχι και κορδόνια παλιών παπουτσιών τα δεχόμαστε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
