| |
Η Μνήμη Του Θεού 2012
Ποιού το σώμα δεν έχει βρεθεί ακόμα;Ποιού το σώμα
σε ξένη γη - αδάκρυτη - κοιμάται,μακριά από αγκαλιά
πολυαγαπημένη,στερνό του άγνωστο σπιτικό;Κόκκινη
κλωστή δεμένη στην ανέμη αφημένη,δώς της μούσα,ό,τι
σου ζητήσει,...η διήγηση ν'αρχίσει.
Σε τρίποδα ψηλό σαν ανεβει με ανεξέλεγκτες ιαχές πολε-
μικής,γιατί η ζωή είναι σε πόλεμο και διεκδικεί τα όμοια και
τ'αλλότρια να κατακτήσει,αναζητώντας δάφνες,μασώντας
την πίκρα τους μ'οργή,από κλώνο απαγορευμένου δέντρου,
που - κατά την τάξη της ιεροσύνης -μόνο...για μαινάδες.
...Κι εγώ,..έχω κάτι δανεικό,...ούτε το χάρισμα του Κάλχα,...
ούτε τους οιωνούς του Τειρεσία,ούτε κάποιο όνειρο προφητικό,
...μόνο ένα ένστικτο κρυφό προορισμένο για πρωτόγονα,μοναχι-
κά θηρία.Αυτό το ένστικτο δεν προειδοποιεί,...μόνο σιωπά,γι'αυτό
και λέω πως με ένστικτο δε μοιάζει,...τα λόγια του αναμασά και η
ανάσα του κοχλάζει,...σαν θερμαινόμενης πηγής χωρίς την ίαση.
Διφορούμενος χρησμός που ξεγελά τον φέροντα...κι όχι τον παρα-
λήπτη,δύο πηγές,η μιά θερμό κι η άλλη κρύσταλλο πηγάζει.Ποιού
το σώμα δεν έχει βρεθεί ακόμα;Η μνήμη του Θεού θυμάται,...μα η
μνήμη αυτή δε μου μιλά,...μονάχα στέκεται βουβή μέσα σε θόλο
πάνω από τράπεζα με ξύλινο σταυρό - κρασί και νάμα - κι έχει τα
χέρια απλωμένα ενός Θεού μπρος σε Θεό,...μα μ'όλο τον πόνο του
ανθρώπου και στάζει αίμα,..αληθινό.
Είδα κάποτε μιά τέτοια αγάπη,φορούσε μαύρα κι είχε γερασμένη
τη μορφή,με απλωμένα τα μαύρα του φτερά,...το πέτρινο μωσαικό
φιλούσε σαν να'ταν...πρόσωπο που αγαπά,..είπα να γνέψω από
σέβας το κεφάλι,...μα πισωπάτησα για να κρυφτώ,...δίπλα σε περι-
στέρι,αιτός,καθώς βαδίζαν πλάι-πλάι,...σκεφτόμουν τον Θεό και τη
δύναμή Του.
Τη μέρα νιότη που αρχινά με την αυγή και την ομορφιά της,τη
νύχτα-γήρας που τελειώνει ταπεινή,..μα δυνατή και τα μύστηριά
Του κι ένιωσα για λίγο τη μνήμη Του Θεού - απειροελάχιστα -
μιλούσε με στοργή.
Κι εγώ - απειροελάχιστα - μιά σκέψη τόση δα αποτυπωμένη,που
τελειώνει,που αρχινά,τί προσπερνά και τί προσμένει;Μιά κουκίδα,
ένα μόριο στο σύμπαν-σχέδιο του Δημιουργού...και πισωπάτησα
για να κρυφτώ,...δεν ήμουν περιστέρι,...δεν ήμουν αιτός,...μα μόνο
μιά κουκίδα σε ανέμη αφημένη.
Δώς της μούσα,ό,τι σου ζητήσει,γιατί η ζωή είναι σε πόλεμο και
διεκδικεί τα όμοια και τ'αλλότρια να κατακτήσει κι έχει τα χέρια
απλωμένα,ενός ανθρώπου μ'όλο τον πόνο του ανθρώπου,μπρος
σε αληθινό Θεό και λέει μ'αγαπούσε,με κοίταζε...σαν να'μουν πρό-
σωπο αληθινό,...μιά κουκίδα στο σύμπαν-σχέδιό Του,..μα η μνήμη
του Θεού θυμάται.
Κόκκινη κλωστή δεμένη,στην ανέμη αφημένη,δώς της μούσα ό,τι
σου ζητήσει,η διήγηση να συνεχίσει...Σε τρίποδα ψηλό σαν ανεβεί
με ανεξελέγκτες ιαχές πολεμικής,γιατί η ζωή είναι σε πόλεμο και
διεκδικεί να κατακτήσει και μιά τελεία που τερματίζει και ένα κόμμα
που χωρίζει και μιά οξεία που τονίζει και...μιά περισπωμένη που
κοιμάται,...μα η μνήμη Του θυμάται.
Ποιού το σώμα δεν έχει βρεθεί ακόμα;Ποιού το σώμα σε ξένη γη
- αδάκρυτη - χωρίς αναπαμό,...μακριά από αγκαλιά πολυαγαπη-
μένη,στερνό του,άγνωστο σπιτικό κι έχει τα χέρια απλωμένα,...ενός
ανθρώπου,μ'όλο τον πόνο του ανθρώπου μπρος σε αληθινό Θεό...
και λέει μ'αγωνία,άραγε με θυμάται;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
