| |
απο την έγνοια σου κάτι θα πάρω
Κι όραμα πάλι θα σου δώσω
Το φώς σα θα δώ σαν κάποιο φάρο
Στο αραξο βόλι σου θέλω να σκαλώσω
Πολλά αλθινά όσα σου τάζω
Στερέψανε οι άσημες φλυαρίες
Όσα στο λογισμό μου βάζω
Δικές μου σφηνωμένες πεθυμίες
Καιρός να ξεδιπλώσω τον ορίζοντά μου
Με ήχους και θούρια και λάβαρα πανηγυριού
Σαν άλλοτε ν'αγγίξω τη νεότητά μου
Γράφοντας στίχους εξαίσιους του καημού
Κοπάδι οι λέξεις και προσμένουνε σίγουρα φωνή
Κοιμήθηκαν οι αρνήσεις νάμαι τώρα μόνο εγώ
Χωρίς κανένα κόκαλο,ένα καλό παιδί
Για να σου λέω συνέχεια πόσο σ'αγαπώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
