| |
Στην άκρη της αβύσσου να ακροβατείς θαρρείς,
χωρίς να απλώσεις για να κρατηθείς...κι όταν
ακόμη ο βράχος στο γκρέμι της ψυχής,στέρεη
σου προσφέρει γη,πάλι...να μην απλώνεις ού-
τε στον ίσκιο για να κρατηθείς.
Στο...δίκαιο μόνο που οφείλουν,..εκείθε να ριζώ-
νεις,σαν στείρο δέντρου το κλαρί που γέρνει
μες στου γκρεμού την άκρη κι όσο κι αν άνεμος
λυσσομανά,..αυτό σαν στοιχειωμένο στέκει και
χορεύει σιωπηρά στους ήχους του ανέμου που το
πολεμά και χαιρετάει και παλεύει την άβυσσο,
στην άκρη του από ψηλά.
Γιατί κανένας άνεμος,καμιά ριπή όσο, κι αν ισχυρή
- 'κει δα τις ρίζες του,πώς ρίζωσαν στερές ; - δεν
ξεριζώνει,δε σαλεύει.
Και περιμένει σκιάχτρο άνυδρο στα σκοτεινά και
τα κλαδιά ματώνει,καθώς στα χέρια του τα ξύλινα
μαίνεται αγέρας και φυσά...και τρέχει το χώμα του
ποτάμι...κι όμως ποτέ δεν ξεψυχά,..μόνο βαθύτερα
ριζώνει,..μα ούτε και στην άκρη της αβύσσου ποτέ
γλυκοχαράζει
Κοράκια μαύρα,αρπακτικά οι σύντροφοι-εχθροί του,
καθώς το βάρος τους χαιδεύει τα κλαριά κι...όμως
η μόνη ζωντανή επίσκεψη,του πάνω κόσμου στην
άνυδρη ζωή του.
Η...άβυσσος που κάθε μέρα το καλεί και εκλιπαρεί
τα απομεινάρια του να έχει κι εκείνο με το χώμα του
το μαύρο,..που τις ρίζες του στοιχειώνει,την πετρο-
βολεί - ποτέ - ποτέ το τέλος του χωρίς δικαίωση μη
'ρθεί...κι ας βρόμισε στη σάρκα του την ξύλινη η ψυχή
...κι ας ξέμεινε η ανάσα του - χωρίς μορφή - στου πά-
νω κόσμου την οχλαγoή,..στην άκρη της αβύσσου κα-
θώς λυγάει μα δε σπά,..μετριέται η δύναμή του.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
