| |
INFERNUM
Ε πνέμα μυστηριακό, πλάνη συμπάντου, χρόνοι
τι να ‘ναι άραγ’ ο βρασμός που νιώθω στην καρδιά
κι ετούτ’ η τέρψη τσ’ ηδονής που με περικυκλώνει
και ψιθυρίζει άσματα στ’αυτιά μου λυρικά.
Στα ερεβώδη χάσματα των τάφων που κοιμάσαι,
την κάθε μέρα που ξυπνάς στον κύκλο της ζωής,
γρικάς τα θεία ‘γγέλματα που ψάλλουσ’ οι αγγέλοι,
ή σε κυκλώνει ο αχός μιας τρομερής σιωπής;
Αχ πόθοι μου εαρινοί , αχ θελτική μου νιότη,
ανάμνησες μου παιδικές , τερπνές και γαλανές
κι επιθυμιές ουράνιες και ηδονή μου πρώτη,
και δάκρυ μου νιογέννητο, χαρμόσυνες φωνές.
Που φύγατε , που πήγατε κι αφήσατε με μόνο,
σε λαμπροστόλιστες στιγμές που σήψη ανθοφορούν
και οι στιγμές μου μπήκανε στου χρόνου τη γαλέρα
κι εδά σε λήθης πέλαγα ανέγνωρα γλιστρούν.
Φύγε ιππότη ευγενή με τ’αιχμηρό σου ξίφος,
χιτώνα χρυσοπάρυφο στην πλάτη σου φορείς,
τύλιξε τα ονείρατα που δίδεις και τσ’αιστήσεις
και το πιοτό τσ’εξάρτησης φτάνει της βδελλυρής.
Σε αναπόφευκτ’ όλεθρο μια μέρα θα σε σύρει
ετούτ’η τρυφηλή ζωή που λαίμαργα ποθεις,
στο διάβολο το πνέμα σου αφεύκτως θα το δώσεις
και στις σελίδες έκπτωτος του Δάντη θα βρεθείς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
