| |
ειδυλλιακοί καιροί
κόσμοι πλωτοί καμαρωτοί
τι πάθαν οι ανθρώποι
εξωτική είχα φαντασία
και τη μέθη ενός ονείρου
με δίδαξαν οι χίμαιρες
τα χρόνια τα δαρμένα
η τελευταία καμπάνα σήμερα
άλλοτε ξυπνούσε και η ψυχή
σαν φυσούσαν άνεμοι δροσιάς
τώρα έχει κρυφτεί
πίσω απο τα κάγκελα ζητιάνα
χαυνωτικός ιδρώς με περιλούζει
το φθινόπωρο με ζώνει
τα θέλγητρα σωρός
που πάει ο θνητός
και χάνεται στους ύπνους
αφήνω τα καμώματα
να ξεχωρίσει η αγωνία
με το δικό της χάρμα
μαχέται τις ομίχλες
το χάος μου ξανοίγω
ξεκινώ για την ανάβαση
τόσον καιρό προσμένω
αποκοιμίζοντας την υπομονή
μα ακάλεστο δεν έρχεται
όνειρο να μ'αλαφιάσει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
