Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132760 Τραγούδια, 271265 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 κάποτε
 
Κάποτε ήμουν παλληκάρι
που σεργιανούσε με ήλιο και φεγγάρι
με τον ιδρώτα του έρωτα και τη φωνή τ'αηδονιού
στους δρόμους του βαβυλώνιου ουρανού

Μ'ένα καημό που καθαρά στο μάτι καθρεφτίζω
τώρα σα γερασμένος αετός στο σπίτι μου αρμενίζω
σ'εκείνο που ονειρευόμουνα ταξίδι
ρόδα κρατώντας και τα φιλιά ριπίδι

Τι κι αν τ'όνειρο που περιμένω όλο το βράδυ
της μοναξιάς μου ακόμα μένει στο σκοτάδι
τα βήματα μου που σέρνω νευρικά
ακούονται ακόμα στο πάτωμα εκκωφαντικά

Μα οι νύχτες με τυλίγουν πια αγκαθερές
ποιός τ'αχνάρια μου γυρεύει στις γήϊνες ερημιές
ποιος με θέλει να τραγουδάω το μυστήριο
να μοιράζεται μαζί μου το μαρτύριο



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 3
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
smaragdenia
30-03-2020 @ 17:41
ποιός τ'αχνάρια μου γυρεύει στις γήϊνες ερημιές
ποιος με θέλει να τραγουδάω το μυστήριο
να μοιράζεται μαζί μου το μαρτύριο

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ!!!!! ΑΡΑΓΕ ΠΟΙΟΣ!!!!! ::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
ΒΑΛΣΑΜΟ
30-03-2020 @ 21:47
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
CHЯISTOS P
31-03-2020 @ 00:05
Έζησες και τον ήλιο έζησες και το φεγγάρι, τώρα πια θα σε συνοδεύουν οι αναμνήσεις εκείνης της καλής ζωής. Έτσι είναι αυτά, δεν μπορεί για πάντα να τα έχουμε όλα ... Να εκτιμούμε και να θυμόμαστε αυτά τα ωραία που περάσαμε στο παρελθόν και να μην πέφτουμε στη μιζέρια παρόντος.

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο