| |
Η στιγμή 2010
Μία σφαίρα,δύο σφαίρες,γυρίζει τρίζοντας η μύλη,άσμα ασμάτων ο ύμνος
στη ζωή,η ζωή εν τάφω βίαια τερματίζει.Άλφα και Ωμέγα,ενδιάμεσα ψηφία
στριμωγμένα,ναδίρ-ζενίθ,η παλίρροια την άμπωτη αφοπλίζει,έννοιες αντί-
θετες κι ανάμεσα σε ορισμούς επιστημονικούς,τους αριθμούς που αντιστοι-
χούν σε κάθε λέξη δεν τους ακούς,...ήχοι και σιωπές σύμπλεγμα ένα,σε
νότες- κώδικες υπερτονισμένα,κλειδιά αξεδιάλεχτα μεταξύ τους,θύρα σ'άφθαρ-
τους ήχους,...συχνάζουν στο παντού και πουθενά,τα σκιερά αοράτως ηχηρά.
Μετρήσαμε την απόσταση μεταξύ γης και σελήνης,σ'ένα εκκρεμές συμπαντικό,
ο φόβος και η κρίση σαν δορυφόροι ρίφθησαν,φρένο για τη στιγμή,σκιές πα-
ρίστανται στη μνήμη,ηφαίστειο εκρήγνυται,λάβα εξακοντίζει,αμέτρητα εάν,
εφόσον και γιατί - λάβα για τη μνήμη - και στη στρατόσφαιρα του νου θραύσμα-
τα μετεωρίτη που φλέγονται...αργά,σαν σώματα στη γη πριν να καταλύσουν,
τις στάχτες τους σκορπούν,όλες του σύμπαντος τις ανείπωτες πληγές εξωραί-
ζουν.
...Η λογική αποκοιμήθηκε απ'του Ορφέα την ουράνια μελωδία,ο καρπός ο πλού-
σιος της γης,χωρίς του φύλακα του ακοίμητου την προστασία,ολόκληρος να φα-
γωθεί,..στο άπειρο ν'αποδοθεί,ποτέ να μη στερεύει η πρώτη ουσία,ανόθευτη να
προσφέρεται,να διαθλάται και να επιστρέφει.
Απλώνει φτερά για να πετάξει η στιγμή,πώς να κρατήσει ό,τι μπορεί σε μιά ριπή
πετάγματος,..για ξεγέλασμα,χαιρετισμό στην άβυσσο...κι ό,τι έταξες καθ'ολοκληρία
να αντιμάχεται το ύστερο γιατί,...αργά πλέον δεν αλλάζει μοίρα η πορεία,...σε ό,τι
σκόρπισε πυρακτωμένο και άσβεστο να καίγεται ακόμη,σε όποια άνυδρη εξήγηση,
ανεχτίμητο να λιώνει,δεν πρόλαβε την αξία του ν'αντιτάξει,,,,νόμισε είχε άπλετο,αξό-
δευτο καιρό,...ξοδεύτηκε,μερίδιο χρέους άληχτου εξαργυρώνει.
Η στιγμή,..λήξη σε ιερόσυλο βωμό,...το τέλος δικαιώνει,απτόητη η ώρα - αργυραμοιβός -
ζυγίζει τα λεπτά,..αγνοεί με ακρίβεια απόλυτη,...απορρίπτει τη στιγμή - ασήμαντη - την
προσπερνά,ό,τι στερεύει σε θαύμα απρόσμενο προσεύχεται,ελπίδες αναλώνει,ρεύμα
θεόσταλτο προσδοκά,...τις ρίζες του διψασμένες πλέκει αγχόνη,..τις έδεσαν γερά οι δεί-
κτες καθώς αντίστροφα μετρούσαν,..τα σκιερά αοράτως ηχηρά,..μετρούσαν.
Η στιγμή μεταξύ γης,ουρανού και σελήνης,στο σύμπαν να διαθλάται και να επιστρέφει
...ό,τι μας έκλεψε στο χθες...και να κρατάει δέσμιο μόνο ό,τι πρέπει,...το αποδυναμωμένο,
το οδυνηρό,..ό,τι στο τώρα επιθυμεί ο νους επιλεκτικά να περισσεύει,..μόνο το όμορφο
κομμάτι της ζωής ανόθευτα να προσφέρεται,να διαθλάται και να επιστρέφει,γαλήνια πια
η στιγμή να ταξιδεύει,..στο άπειρο να αποδοθεί,χωρίς του φύλακα του ακοίμητου την πα-
ρουσία...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
