Πάντα μέσα μου έλεγα «θα φύγω»,
ήθελα να γινόμουν άνεμος,
να γινόμουν βροχή.
Πάντα έλεγα πως ήρθε η ώρα να φύγω,
μα πάντα κάτι με γύριζε πίσω,
-σαν αγκίστρι- χωρίς φωνή…
Μια σιγή μες στους αιώνες
αναβάλλει και πάλι τη φυγή,
πισω-πατώ και πάλι στον χρόνο
γιατί ξέρω πως κάτι, κάπου, μου έχει μείνει,
το ξέρω… και απλά το νοσταλγώ…
Πάντα μέσα μου έλεγα «θα φύγω»,
ήθελα να γινόμουν άνεμος,
να γινόμουν βροχή...
Πάρα πολύ ωραίο, Παυλίνα (ολόκληρο) !!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: https://www.youtube.com/watch?v=r80RyWs8Xlk