| |
Ήταν πλατύς ο κόσμος και στρωτός
θα ‘χε βρέξει πέρα στις άκρες που έπαιρναν χρώμα.
Εμπλουτισμένο το κίτρινο με τη γύρη της ακακίας
Μιά βραχνή φωνή αντηχούσε μες στη ψυχή
Το κόκκινο μιας παπαρούνας ικέτευε απλωμένο
Γιατί αυτή η ερημιά;
περιστέρια να περνούν ψηλά φτερουγίζοντας και να χάνονται
Χελιδόνια να κελαιδουν και να σκιρτούν
Άνθρωποι κρυμμένοι στα καταφύγια
Δειλά-δειλά ξανάνοιγα τα βλέφαρα.
Άρχισα να γελώ και να κλαίω,
περπατούσα και δεν περπατούσα
κοίταζα, κι ήταν όλα μαρμαρωμένα
Φαντάσματα βαλσαμωμένα
Παραπετάσματα του πόνου ανοικτά
Ψηλάφισα το σώμα μου
ξαναγινόταν όπως ήταν, δικό μου
με τον καιρό και με το χώμα
Άγγιξα τη ζωή μου
Ξοδευότανε πολύ καιρό για να πεθάνει
Το αίμα με αγκάλιαζε και με κρατούσε
Το όνειρο με τύλιγε
Και προχωρούσα βουλιάζοντας
Ξαναβρισκοντας το δρόμο
Μη με ξεχάσεις
Τώρα που γυρίζω σε σένα
Να ζήσω γαλήνιος
Η απάντηση είναι γραμμένη εδώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
