| |
Η γη καταπράσινη, αχ είναι ωραία,
Ζώα πουλιά, τραγουδούνε παρέα,
Δένδρα, λουλούδια, παντού ανθισμένα,
Την άνοιξη γιορτάζουν κι αυτά, στολισμένα.
Μα ποιος τα βλέπει, ποιος τα θαυμάζει?
Τον άνθρωπο σήμερα, λίγο τον νοιάζει,
Στο σπίτι κλεισμένος από φόβο, κουρνιάζει,
Η σκέψη του Κορονοιού , πολύ τον τρομάζει.
Καινούριους κανόνες άνθρωπε, πρέπει να χαράξεις,
Τους νόμους της φύσης, αχ πως θα αλλάξεις,
Με πείσμα κατέστρεψες, χωρίς να τρομάξεις
Και άλλο κόσμο βάλτικες, εσύ για να φτιάξεις.
Και τώρα καθισμένος, σε ένα μπαλκόνι,
Κοιτάζεις τα έργα σου, η καρδιά σου ματώνει,
Παρέα με την μοναξιά σου, αυτό σε πληγώνει,
Οι μέρες περνάνε και είμασται, ποιο μόνοι.
Άφηστα όλα και έλα, σαν πρώτα στην φύση,
Καινούριες αγάπες μαζί μου, θα ζήσεις,
Γρήγορα το ξέρω εσύ θα λησμονήσεις,
Χειρότερα από πρώτα να κάνεις, θ’ αρχίσεις.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
