| |
Κι από τα ποιήματα του ανθρώπου,
το περισσότερο αγαπώ,
των αστεριών το βράδυ, τον ωραίο σκοπό.
Κάθε που σβήνει ένα άστρο κι όπου
μένει η θωριά του σκοτεινή,
σαν νότα νέα ηχεί επιτόπου,
η λυπημένη του φωνή.
Κι έχει τη λάμψη των ματιών της,
τις βλεφαρίδες που χτυπάν
ανεπαισθήτως… Ένα τίποτα στο παν.
Την κόρη αρπάει ο αχρείος στρατιώτης,
παρθένα δώδεκα χρονώ,
τη βιάζει ενώπιον των δικών της
κι επευφημείται απ’ το κοινό.
Είναι μια ουράνια ψαλμωδία,
μες σε λαγούμια κι εσοχές,
που κρύβονται κουρελιασμένες οι ψυχές.
Κι ω! Οι επικλήσεις τους στον Δία,
που άλλοτε υψώναν οι Αχαιοί,
σε Παρθενώνες του Φειδία,
για να τους σέβονται οι λαοί.
Εδώ, λοιπόν, κόσμε αιμοβόρε,
θέλω να στέκω του λοιπού,
ν’ ακώ το τρέμουλο του αόρατου σκοπού.
Το μυστικό το λα μινόρε,
ψιθυριστά, μελωδικά,
τις νύχτες τούτες, ειδικά,
που τα παλιά μας κλαιν αμόρε.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
