| |
Δε ξέρω γιατι αυτή η νυχτα μου χει χαραχτεί τόσο βαθιά στην ψυχή μου, ούτε γιατί ακόμα με πονάει! Το μόνο που θυμάμαι τον πόνο! Τον πόνο που μου προκάλεσε!
Ήρθε η ώρα να την ξορκίσω!!!
Είναι Φεβρουάριος του 16’
Το προηγούμενο βράδυ είχαμε βγει με έναν φίλο σου για ποτό! Τα πράγματα όμως δεν ήρθαν όπως ήταν αναμενόμενο. Φύγαμε σχεδόν αμίλητη γιατί τσακωθήκαμε, για λόγους που ποτέ δε θα ξανά πω!
Το επόμενο πρωί βγήκαμε μία βόλτα να πάρουμε αέρα να ξεχάσουμε όσα έγιναν εκείνο το βράδυ, ίσως όμως και να σου εξηγήσω γιατί όλο αυτό! Κατά μία έννοια ισως να φταίω! Αλλά για αυτήν την άτιμη νύχτα, εσύ φταις! Κάτσαμε το απόγευμα για ένα καφεδάκι και το τηλέφωνο χτύπησε! Ήταν «Αυτοί» για άλλη μία φορά και συγκεκριμένα σήμερα θα μιλούσατε για την «συμπεριφορά μου!» με λίγα λόγια θα καθόσασταν σε ένα τραπέζι και ο κάθε ένας θα έλεγε την δικιά του άποψη και αφού δικάσετε θα βγάλετε την απόφαση! Ξεχάσατε όμως σημαντικό γεγονός… ότι θα έπρεπε και εγω να ήμουν εκεί!
Παρολα αυτά όμως εμένα δε με καλέσατε!, βγάλατε τα καρφιά, τα σφυριά και καρφώνατε. Εγω έμεινα πίσω και πήγα να πιω μία μπύρα μίας και με άφησες μόνο μου, για άλλη μία φορά!!!!
Σε ενοχλείσαι; Τους ενόχλησε; Ούτε και ξέρω! Έβγαλες μία γλώσσα μεγαλύτερη από το σώμα σου μέσω μηνυμάτων πάντα και τελικά δεν ήρθες πίσω! Δεν ήρθες τα ακους; Με άφησες μόνο μου, μόνο μου να αργοπεθαίνω! Χωρίς να ξέρω που είσαι, τι κάνεις!
Και όλα αρχίζουν κάπως έτσι!!
Προσπαθούσα να σε πάρω τηλέφωνο εκείνο το βράδυ… δε το σήκωνες… αλλά κατάφερες μέσα από τα μηνύματα να μου πεις τα δικά σου «Φαρμάκια»… πέρασα μία νύχτα κόλαση.
Το επόμενο πρωί, μεσημέρι για την ακρίβεια αφού κατάφερα να κοιμηθώ το πρωί με το ξημέρωμα, στο τηλέφωνο έμαθα ότι πέθανε τότε ένας τραγουδιστής που έκανε σουξέ εκείνη την εποχή. Θαρρώ τον έλεγαν «Παντελίδη». Εγώ όμως είχα τον δικό μου καημό. Δεν ξέρω αν ζεις αν πέθαινες, αν έχει να φάς, ενας έχεις να πιεις. Ξέρω μόνο το τοίχο σου την σκληράδα σου.
Το απόγευμα που καταφέραμε και μιλήσαμε μου είπες ότι ήσουν στο σπίτι σου. Αλλά μετά αποδείχτηκαν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Εκείνο το βράδυ ήμουν καλεσμένος σε ένα live ενός φίλου τραγουδιστή και έπειτα θα συνέχιζα. Με τι καρδιά πήγα; Εγω το ξέρω. Θυμάμαι όλο το βράδυ δε σταμάτησα να κλαίω. Χόρευα και έκλαιγα. Πέρασε 9,10,11, και κάπου ακούγεται το «Δώδεκα», Μπορεί να έβαλα εκείνη την χρυσή περούκα αλλά το χρυσό δεν είναι πάντα χρυσό που θα έλεγε και ο Φρόιντ. Ούτε οι μαργαρίτες που μαδήθηκαν χορεύοντας ήταν στα καλύτερα του. Κάπου έφτασα σε ένα άλλο μπαρ σε έναν φίλο. Δεν είχα λεφτά αυτό που του ζήτησα είναι δώσε μου να πιω βάζοντας τα κλάματα και ξαπλώνοντας επάνω στην μπάρα με σηκωμένα τα χέρια. Για να θυμάμαι πάντα όμως εκείνη την νύχτα και να μην ξανά νιώσω ποτέ έτσι στο facebook την έβαλα εξώφυλλο. Με λεζάντα «Πάντα να συμπεριφέρεσαι σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ο,τι και αν συμβαίνει!»
Ήμουν χώμα, λιώμα, σχεδόν νεκρός με ένα δάκρυ σε ότι και αν ακούγεται…
Το επόμενο πρωί θυμάμαι απλά ότι ξύπνησα στο κρεβάτι μου.. με μάτια πρησμένα και η αποβάθρα των συναισθημάτων μου σχεδόν κατεστραμμένη!
Δε θέλω πια να θυμάμαι εκείνη την νύχτα! Εκείνο το ζόρικο βράδυ που με πονάει ακόμα και σήμερα τρία ολόκληρα χρόνια μετά! Δε θέλω να θυμάμαι πόσο σκληρά μου φέρθηκες!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
