| |
Εισαι μονος σου ανοητε.
Και μονο που' σαι -(στ)η ψυχη σου- μ'ολον τον κοσμο.
Που κ μεταξυ των διαφορετικων
ποιος μετραει -το μονο κοινο- την διαφορετικοτητα;
Ειναι το πληγμα μιας τετοιας συνειδητοποιησης
η χαριστικη βολη που δεν ανακαλειται.
Για ο,τι αγαπιεται για παντα. Να γελασει κι ο χαιρεκακος.
Να προχωρησεις, στον προδιαγεγραμμενο,
απο αυτους θανατο. Νοειται;
Μεσα απο τη ζωη σου που εχει μεινει.
Γυμνη αδιαχωριστη σαν ευφορη ανημπορια.
Για τα ματια τους τα σαν ακαταληπτη συναρτηση
ακομη μια αναρμοστη, μια ανεπιθυμητη, μια ξενη.
Με οση σ' απομεινε παρηγορια στην πυκνη νυχτα
οσο κι ο καπνος για ενα στριφτο λεπτο.
Κι αλλο δεν περισσευει, να τους διαβασεις απο την αρχη.
Αποταμιευση καρδιας,
γελιων και δακρυων για ποιον λογο;
Οσο ενα τελευταιο τσιγαρο.
Θα το πιεις συγκορμος εναν ποθο ιερο ανεκφραστος.
Στην μονη αναπαντεχη απουσια ενσυναισθησης εκεινου
που σε βασταξε με τα τραγουδια. Τα πληρωμενα,
με την εμπιστοσυνη μονο και τον αφουγκρασμο,
ποτέ πουλημενα. Τουλαχιστο καταλαβες
πως μονο εσυ μπορεις να διαβασεις εσενα.
Καμια δικαιολογια για σενα απο σενα.
Και πως αλλιως δυνατη -σαν γραμμα ανενταχτο
και γι αυτο ενωτικο- η επιΚοινωνια;
Τραγουδια που τρεχουν αποξαρχης στις φλεβες σου
το αιμα σου ενα με το αιμα τους συναινουν,
οπως ολα δειχνουν, παλι να επιστρεψουν.
Στον δημιουργο τους χαρισμενα.
Αλλωστε ολα κι η γη γυριζει..
Το τσιγαρο τελειωσε οπως το αναψες.
Διχως δισταγμο διχως πισωγυρισμα το εσβησες.
Εφτασες στο τελος του διχως γιατι.
Με την ψυχη σου, με την αξια σου.
Διχως αλλη προσδοκια για γαργαρο νερο.
Να'ταν και το τελος σου σαν ψεμα.
Ενα τσιγαρο στα χειλη καποιου,
που το απηλαυσε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
