| |
Ω! πλάσμα υπέροχο γλυκό εσύ, και άγγελέ μου επί της γης!!!!!!
Η καρδιά σου κήπος ανθοστόλιστος,
που το κλειδί του όποιος βρει, και μέσα σαν περάσει,
τις ευωδιές του τις γλυκές θα πιει και θα μεθύσει.
Όλα τ’ αρώματα της γης θα νιώσει να χορτάσει.
Η ψυχή σου μ’ όλα της αγάπης, χρώματα είναι ντυμένη.
Που το ουράνιο τόξο ζήλεψε, και ήρθε να σου τα κλέψει.
Του κόσμου τούτου είσαι παιδί; Η, απ’ άλλους γαλαξίες,
απ’ άλλα αστέρια άγνωστα, στη γη εσύ κατέβηκες
Η ίσως μέσα από θάλασσες βαθιές, γεμάτες με κοράλλια.
Εκεί όπου γοργόνες κατοικούν, και απ’ αγάπη ξέρουν.
Ως σαν αυτή, του Αλέξανδρου, που τόσο αγαπούσε,
που τα καράβια βύθιζε, σαν άκουγε πως πάει,
και που σαν άκουγε πως ζει, γελούσε τραγουδούσε.
Μία απ’ αυτές να σε κι’ εσύ;
Η μήπως νεράιδα είσαι αληθινή που απ’ τα παραμύθια
μέσα ξεπήδησες, κι’ ήρθες στον κόσμο τούτο νε
για να τον ομορφύνεις;
Ν’ αγγίζεις με το μαγικό σου το ραβδί, ψυχές απελπισμένες,
δίνοντας πίσω τη χαρά, και την χαμένη ελπίδα.
Μα ξέρω γιατί κλείνεσαι, τον κήπο σου σφραγίζεις.
Γιατί ήλθαν δύσκολοι καιροί, πόνεσε η ψυχή σου,
γιατί από θάλασσες κακές, οι πειρατές όρμησαν,
ζηλεύοντας τα «πλούτη» σου ήρθαν και τα κουρσέψαν,
λεηλατήσαν το κορμί, ψυχή καρδιά ραγίσαν.
Μα να τι νιώθω εγώ για σε, και να πως σ’ αγαπάω.
Μ’ αγάπη δίχως πονηριά, χωρίς καθόλου πόθο.
Με σεβασμό στον άνθρωπο που μου ‘δωσε ελπίδα,
Να κάνω όνειρα ξανά, και να πιστέψω πάλι.
Φίλη σε νιώθω αδελφική. Σ’ αυτό μην αμφιβάλεις.
(Πλατωνικέ μου έρωτα, αυτό να το θυμάσαι
Που σαν γι’ αγάπη σου μιλώ, ποτέ να μη φοβάσαι)
Θα ήταν ψέμα αν δεν έλεγα, πως ποθητή ότι είσαι.
Και πως ο κάθε άνδρας θα ‘θελε δική του να σε έχει.
Μα δεν χαλαλίζω εγώ, την ομορφιά, αγάπης και φιλίας.
Γι’ αυτές του πάθους τις χαρές, της ηδονής την σάρκα.
Γιατί άλλα μ’ ενδιαφέρουνε, που αξίζουν σαν διαμάντια.
Πιότερο κι’ απ’ τον «έρωτα», στη σαρκική μορφή του.
(Τον έρωτα για τη ζωή τη φύση τα λουλούδια,
την ποίηση τη μουσική τα όμορφα τραγούδια)
Μ’ ακόμα κι’ αν το ήθελα, (υποθετικά μιλάμε),
ξέρω πολύ καλά τα χέρια μου ως που να τα σηκώσω.
Στέκεις ψηλά, στα μάτια μου, και σε χρυσό θρονί καρδιά μου.
Δεν ημπορώ δεν δύναμαι, να έρθω να το φτάσω.
Γιατί είσαι εσύ πριγκίπισσα, κι’ εγώ ένας ανθρωπάκος,
υπήκοος σου είμαι πιστός. σαν τέτοιος σε λατρεύω
Δεν έχω τέτοιο όνειρο, μου φτάνει που υπάρχεις.
Και είσαι φίλη της καρδιάς, και του μυαλού συνάμα.
Τίτος Ζώης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
