| |
Κατάδυση 2012
Παίρνω ανάσα και βουτώ και ακούραστα παρατηρώ,
το γαλανό σου βάθρο,το γαλανό σου παραπέτασμα,
- βυθό - αφήνομαι,βουλιάζω,ταξιδεύω,με κίνηση
απαλή,ακύμαντη,ακουμπώ στης άμμου τον πυθ-
μένα,η άνωση με σπρώχνει πίσω κι εγώ αντίθετα
ωθώ,κατάδυση στον πλούτο,τον υγρό.
Χαρακωμένη αμμουδιά σε βάθη γαλανά,απ'την
ουσία του νερού,μιά ένωση απλή - γαλάζιο αίμα -
αλλάζει χρώμα,αλλάζω στρώμα,καθώς στην επι-
φάνεια αναδύομαι,ακτινοβόλο κυανό,σ'όλες τις
αποχρώσεις σου να εμβαπτιστώ,να ζώ μέσα από
'σένα.
Αναπνοή βαθιά,με πάει πιο μακριά - βιτρώ -
ανάγλυφα κομμάτια,λάμψη από ψηλά,κόσμο
πολύχρωμο φωτίζει,διαχέεται,μοιράζεται και
οδηγεί κάθε μορφή,μέσα στη δική του φύση.
Κάτω,πιο κάτω χαμηλά,στον γαλανό πυθμένα
- δάσος - ανεμώνες του βυθού,θρεμμένες με
ρεύματα υπόγεια - πελάγου και ωκεανού -
αχαρτογράφητα περάσματα - αναβλύζουν -
από την κρήνη,ποιού άραγε φλοιού;
Κοπάδια ασημί,βροχή και δίνη από πλάσματα,
τρυγούν από τα φύκια τη ζωή,στροβιλισμός
κι εναλλαγή υδάτινου χορού,την κίνηση ακο-
λουθώ,πριν στα ρηχά αναδυθώ,αχιβάδες,
όστρακα,κοχύλια,γίνονται πηγή,χελιδονόψαρα
να ξεδιψάσουν απέραντου βοσκότοπου θαλασ-
σινού - κρουνοί - τα θρέμματα της θάλασσας,
όλα να χορτάσουν.
Αυτή η ευχαρίστηση στο σώμα,πηγάζει από
παλιά,από ένα αρχαίο κύτταρο που ακόμη
κολυμπά,από μάνα θάλασσα και γρανιτένιο
βράχο,από γονίδιο κρυφό κι από αρχαία μήτρα,
που ανεξάντλητα γεννά,χιλιετηρίδες έμβιας
ζωής,μετουσιώνοντας ζωή,το αρσενικό στο
θηλυκό.το θηλυκο στο αρσενικό σε κόσμο
αρχέγονο - μιά ένωση απλή - ενώπιον ουρανού
και γης.
Βαθαίνω την ανάσα μου -ξεφεύγω απ'την βαρύτητα-
καταδύομαι και ξεμακραίνω,η φωταύγεια αντανακλά
τη διαύγεια σε στρώματα καθάρια,μακριά από την
επιφάνεια,χρωματίζει διαβαθμίσεις η σκιά,η από-
στασή μας μεγαλώνει και...το σώμα όλο γλιστρά.
Οξυγόνο - ένωση απλή - πόσο γρήγορα τελειώνει;
Όσο μιά ζωή;Η ομορφιά αδιάρρηγη,απύθμενο το
βάθος το γαλάζιο.
Δαμάζω την ανάγκη μου - εξάντληση - αντλώ από
ό,τι ελάχιστα απομένει,το απόθεμά μου λιγοστεύει,
χυμώ μ'ορμή,σε ήπια καμπυλότητα,που ευθυγραμ-
μίζεται και επιστρέφει.Το άλγος της έλλειψης,τα
σπλάχνα άγρια πυρώνει και...θρυμματίζω το βιτρώ,
αναζητώντας με λαχτάρα οξυγόνο κι ουρανό
- σε αφρώδες γαλανό,σε θρύμματα από νερό -.
Και σπάζω αυτή τη συνοχή,μιά τέλεια έδρα από
γυαλί κι αντλώ αχόρταγα πνοή - καύσιμο η ανάσα,
μιά άλλη ένωση απλή - αίμα λευκό,πριν αφεθώ...
και πάλι στον υδάτινό του κόσμο,το σώμα επιστρέ-
φει,αρχαίο κύτταρο που ακόμη κολυμπά,σε μήτρα
αρχαία που ανεξάντλητα γεννά μιάς μάνας
θάλασσας κι από πατέρα,γρανιτένιο βράχο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
