stixoi.info: ενθύμιον

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

ενθύμιον

Σε μια ολόσωμη, παλιά, σ’ είδα φωτογραφία
Και σαν να πήρε ο καιρός ανάποδη στροφή
στη ρίζα του Βεζούβιου στην άδεια Πομπηία
ανάμεσα στα ερείπια και στην καταστροφή

Στο ασάλευτο είχαμε σταθεί μπροστά λευκό εκμαγείο
στα δυο ενωμένα σώματα που πάγωσε ο σεισμός
«ο έρωτας κι θάνατος», μου πες, «γι αυτούς τους δύο
ήρθαν την ίδια τη στιγμή, στον εναγκαλισμό»

«Πόσο κοινή η ανθρώπινη ζωή στην οικουμένη
Ό,τι πεθαίνει μια φορά ποτέ δεν ξαναζεί
δεν ξέρω τι είναι πιο πικρό τι πιο πολύ βαραίνει
να χάνεις ή να χάνεσαι μ’ ότι αγαπάς μαζί»

Θυμάμαι μοιραστήκαμε ύστερα ένα τσιγάρο
αμίλητοι κοιτάζοντας το πέλαγος μακριά
την ώρα που αναβόσβηνε της Νάπολης ο φάρος
σου πα, «του κόσμου οι θάλασσες- το ξέρεις;- είναι μια»


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 3 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

http://luogointerno.blogspot.com/

Κων/νος Ντζ 20-05-2020 @ 12:17	«ο έρωτας κι θάνατος», μου πες, «γι αυτούς τους δύο ήρθαν την ίδια τη στιγμή, στον εναγκαλισμό» ::angel.:: ::angel.:: ::angel.::
Αγιοβλασιτης 20-05-2020 @ 18:08	Πολύ ωραίο... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
-Ειρήνη- 21-05-2020 @ 07:58	Όμορφο και νοσταλγικό και με προβληματισμούς... αναμνήσεις που ξαναγυρίζουν... και το ερώτημα παραμένει αναπάντητο, επειδή δεν μπορείς να τα βιώσεις και τα δυο και μετά ν΄ αποφασίσεις, θα είναι ή το ένα ή το άλλο. Γίνεται άνετα και διήγημα...

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο