| |
Στάθηκες μπροστά μου με τη μεταξωτή ζέρσεϊ ρόμπα σου…
Είσαι γλυκύτατα συμπαθής αλλά στο πρόσωπό σου φαίνεται να έχει χαραχτεί μια έγνοια…
Κι εγώ καθώς σε κοιτάζω στο πρόσωπο, αναρωτιέμαι (με απογοητευμένη περιέργεια) τι μπορεί να σκέφτεσαι…
Θα ΄θελα να υπήρχε η δυνατότητα να εξαγνιστεί αλματωδώς το πνεύμα μου
(αφού παρασυρθεί σε υψηλές περιοχές) και να φαίνονται τα πράσινα μάτια σου χωρίς μυστικά…
Εσύ να είσαι στιφή κι ανώδυνη…
Και η δική μου καρδιά να σπαρταράει…
Εν τω μεταξύ, καθώς η αυγή χαράζει στους λόφους…
Γύρω από ένα υπέροχο τοπίο με πράσινες αύρες και ηλιακά κάτοπτρα, ο κόσμος αλλάζει...
Θυμάται με νοσταλγία τις μικρές του φιλοδοξίες και υποδέχεται με κατήφεια τα μηνύματα των νέων καιρών…
Κι ο καθένας, με το στόμα πικρό και δάκρυα στα μάτια, προσμένει ένα καλοκαίρι
που τα χρώματα θα κυλιούνται πάνω στις ακακίες, οι κήποι θα ΄ναι γεμάτοι γιασεμιά
κι οι άνθρωποι θα μπορούν να κοιμούνται τα μεσημέρια στις θημωνιές...
Μέχρι τότε όμως, κάθε μέρα που θα ξημερώνει, θα είναι για όλους μια Μεγάλη Παραμονή...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
