| |
Ξέρεις το σεντόνι τράβηξα δειλά να φανεί το γυμνό κορμί σου,
φιλήδονα άφησα το φεγγάρι να φωτίσει υποτονικά τη σάρκα σου που τόσο καιρό μου έλειψε.
Χαμογελώ στην ιδέα πως είσαι πάλι δικιά μου,
χαμηλώνει το ακρόχειλο όταν συνειδητοποιώ πως είμαι πλέον μακριά,
δεν είναι μόνο η απόσταση, είναι η σκέψη, είναι η απόρριψη, είμαι εγώ που έχω αφεθεί.
Είναι ότι μας χωρίζει που δεν θα μας αφήσει να είμαστε πάλι μαζί.
Ξέρω πως είναι η αλήθεια καλή μου, δεν ξέρω αν σε ικανοποιώ,
αν φτερουγίζει η καρδιά σου, αν κατακλύζω τα όνειρα σου και φουντώνω τις φλόγες της εξάρτησης.
Αξίζω περισσότερα, αξίζω το χάδι εκείνο μετά τη καταιγίδα του πάθους μας,
το ψίθυρο της ανάγκης σου,
να κρέμεσαι απ’ τα χείλη μου
καθώς σου αποδίδω με μία ειλικρινή λυρικότητα εκείνα τα μυστικά που κανείς δεν ξέρει
αλλά εσύ θα τα ‘χεις στο πλευρό σου να γνωρίζεις πως σημαίνεις τα πάντα για μένα.
Αρκετά σε κούρασα με τις σκέψεις μου ετούτο βράδυ του Απρίλη,
αποκλεισμένος σε ένα προσεγμένο κλουβί, με μία υπέροχη βιτρίνα,
να χαζεύω ασφαλής τούτο το κόσμο καθώς θα γυρνά μοιραία γύρω από τον εαυτό του.
Και εμείς σε μία λούπα να δεχόμαστε παραδομένοι την αλήθεια της εποχής μας.
Είναι φτωχή η εποχή μας, φτώχυνε και η ζωή μας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
