| |
Να κάμψω τον χρόνο 2020
Εγώ...Κύριε,..από μικρός πορευόμουν με την
τυφλότητα για ένδυμά μου...και τον εγωισμό
φορώντας στέμμα-οδηγό,...μέσα σ'έναν κόσμο
περπατούσα - μη βλέποντας - με μάτια ολάνοι-
χτα τυφλά και με αυτιά κλειστά...κι έτσι ποτέ μου
δε θωρούσα τις πληγές μου,..ούτε τις άγγιζα,νιώ-
θωντας μόνο - κάποτε - το βάρος τους...κι απο-
ρούσα,πως πλήθαιναν και άπλωναν.
Σ'έναν κόσμο γεμάτο από ψυχές,μυριάδες,που
έρχονταν και πήγαιναν μέσα στην τυφλότητά τους,
μη βλέποντας και με αυτιά κλειστά,αυτοερωτισμός,
φιλαυτία για ένδυμα,το σκοτάδι για ενδιαίτημα και
το κακό φορώντας για στέμμα-οδηγό...όλο προχω-
ρούσαν και άπλωναν τα χέρια ψηλαφιστά και άγγι-
ζαν το σκότος - ο ένας του άλλου - γεμίζοντας πληγές.
...Σ'έναν τέτοιο κόσμο,κάποτε,κάποιες ψυχές - ελάχιστες-
ξεχώριζαν απ'τις άλλες λάμποντας μέσα τους φωτιές...
κι από αυτές...όλοι έτρεχαν μακριά,...γιατί απ'το πολύ
το φως,λαμπάδιαζαν νιώθωντας τον πόνο των άλλων.
Σ'...άλλες πάλι,...τριζοβολώντας αχνοφέγγιζαν φλόγες
μικρές...και καθώς πλήθος οι άλλες ψυχές τις κύκλωναν,
έσβηναν στα γρήγορα,...από φόβο,πριν να δυναμώσουν
και φωτίσουν,...κι η πληθώρα αυτού του κόσμου περιφε-
ρόταν - όπως κι εγώ - τυφλωμένος μέσα κι έξω από σκο-
τάδι και εγωισμό - μακριά από το φως - αγγίζοντας ψηλα-
φιστά,μη βλέποντας με μάτια ολάνοιχτα τυφλά,με αυτιά
ολότελα κλειστά,με στόματα γεμάτα περηφάνια και μεγα-
λορρημονία,με αυτοερωτισμό και φιλαυτία για ένδυμα,
με εγωισμό για ενδιαίτημα,με κορώνα το κακό.
Στη στέψη μου ήρθαν όλοι οι τυφλοί να μου ευχηθούν
για τη γιορτή και...εξίσου στα δικά τους αντευχήθηκα
από καρδιάς...και αγγίζοντας αναμεταξύ τους τα χέρια
ψηλαφιστά,..γέμισε ο κόσμος με σκοτεινούς ανθρώπους,
ψυχές δίχως νά'βρουν ποτέ παραμυθία,που πάλευαν
αλύτρωτοι τα σκοτάδια και νικούνταν από αυτά - κάθε
μέρα,κάθε νύχτα τη ζωή τους - και όλο προχωρούσαν
σαν σμήνος και άπλωναν στην απεραντοσύνη της σκο-
τεινιάς τους,πανηγυρίζοντας τη στέψη ο ένας του άλλου
...και βασιλιάδες πια καταντημένοι,τη γη επίκοισαν όχι
νικητές,μα ηττημένοι.
...Σταθήκαμε στην άκρη της αβύσσου και τη θύρα αυτή
με μάτια ολάνοιχτα τυφλά και αυτιά κλειστά ξεκλειδώσα-
με,με κλειδί τον σκοτεινό μας,πλεονέχτη εαυτό...και δια-
βήκαμε με βήμα βασιλιά,με βήμα πολεμόχαρου στρατιώτη
...κι έμειναν πίσω και λαμπάδιαζαν μόνο οι φωτιές του
έξω κόσμου,αφανίζοντας,...μα η φλόγα μέσα μας παρέ-
μενε σβηστή - σκληρότητα,αδιαφορία -.
Εγώ...Κύριε,...έτσι πορευόμουν,από τη γέννηση του
δικού μου κόσμου κι όταν αυτός τελείωσε - ...μικρός -
εντός μου,...έμεινα μόνος,...γίγαντας εγώ...κι ο φόβος,
που γένναγε ακούραστος καινούριους φόβους,στο άπει-
ρο διηνεκές του σκοταδιού μου να υπάρχω και...πάντα
καθώς χάνομαι,να χάνω.
...Κάποιοι - ελάχιστοι - στάθηκαν μακριά,έλαμπαν μέσα τους
φωτιές...από παλιά,που φώτιζαν τις ψυχές τους,νιώθωντας
τον ξένο πόνο για δικό τους,...μα οι φωνές τους δε φτάνανε
τη θύρα της αβύσσου να κρατήσουν σφραγισμένη.
Εγώ...Κύριε,από μικρός,έτσι πορευόμουν,φορώντας στέμμα
το κακό,με μάτια ολάνοιχτα τυφλά,με αυτιά κλειστά,με στόμα
γεμάτο περηφάνια-μεγαλορρημονία.απορώντας πως πλήθαι-
ναν και άπλωναν οι πληγές μου...και με βήμα βασιλιά ήρθα
και στάθηκα στην άκρη - στο τέλος του μικρού μου κόσμου -...
...μπροστά στη θύρα της αβύσσου με συντροφιά όλους,όσοι
παραβρέθηκαν στη στέψη μου - ο ένας του άλλου - και με
κλειδί τον εγωιστή και ηττημένο μου εαυτό,ξεκλείδωσε τη
θύρα,τρίζοντας η άβυσσος να μπώ,ξυπνώντας με - αργά,
πολύ αργά - από βαθύβιο ύπνο,κανείς και τίποτα σ'αυτή την
οικουμένη,δεν τη συγκράτησε καθώς μου έδειχνε πρόσωπο
με πρόσωπο,τον ίδιο τον θάνατο,...σαν βασιλιάς να στέκει
ενώπιόν μου - ο θάνατός μου - .
Με συντριβή στο μούχρωμα της ζωής,το κλειδί του χρόνου
μόνο,η ψυχή μου από τον Κύριό μου αποζητά,για να ξεκλειδώ-
σει και να φέρει πίσω,όλο τον χαμένο μάταια,περασμένο μου
καιρό,..πάνω στους χαμένους χρόνους μου να γείρω και με τη
δύναμή Του,τους νεκρούς να επιστρέψω ζωντανούς,να εγείρω
το παρελθόν,να αναγεννηθεί παρόν και σ'άλλη κλιτύ το πεπρω-
μένο να κινήσω,ξέχωρα απ'το άρμα της μοίρας.
Μόνο το κλειδί για να κάμψω τον χρόνο - να αναποδογυρίσει
σαν κλεψύδρα - και πίσω στην αρχή της να επιστρέψει η ζωή
και τους νεκρούς της,όλους ,μέσα από τάφους να εγείρω,με
αυτιά και μάτια ολάνοιχτα,που ακούν και βλέπουν καθαρά,...
ξανά να πορευτώ μαζί τους...- με όλα όσα γνωρίζω τώρα -
σαν άνθρωπος με ανθρώπους αγαπημένους,τα χέρια να ανοί-
ξω και με στοργή,αγκαλιά να κρατήσω ό,τι αγαπώ...μα ο
χρόνος φίλαυτος κι αυτός,εγωιστής,άκαμπτος συνεχίζει
δίχως να πτοηθεί - σαν σπείρα ακλόνητη,μ'αδιατάραχτη ορμή -
...πάντα εμπρός,ποτέ πίσω,σ'έναν κόσμο γεμάτο από ψυχές
ανθρώπων που έρχονται και πάνε,γεμίζοντας πληγές,αγγίζο-
ντας ψηλαφιστά ο ένας το σκότος του άλλου,...μ'ολάνοιχτα
μάτια τυφλά και με αυτιά ολότελα κλειστά...κι εγώ επίμονα
στο διηνεκές,ακόμη μάταια να προσπαθώ,να κάμψω όλο τον
μάταια χαμένο μου καιρό,σ'άλλη κλιτύ να οδηγήσω τη ζωή,
το πεπρωμένο να νικήσω,την άδεια αναποδογυρίζοντας
κλεψύδρα να γεμίσω,τον χρόνο πίσω να γυρίσω απ'την
αρχή,...μ'όλα όσα,τώρα γνωρίζω...
Εγώ...Κύριε...από μικρός...εγώ,..Κύριε και η τυφλότητά μου...
ο αυτοερωτισμός : εγωισμός,ναρκισσισμός,φιλαυτία,εγωπά-
θεια,ατομισμός
η κλιτύ(ς) : πλαγιά,κατωφέρεια,πλαγιά βουνού,δρόμος
η μεγαλορρημονία : μεγαλορρημοσύνη,μεγαλοστομία στα
λόγια,υπερηφάνεια.καυχησιολογία
βαθύβιος : -α,-ο, αυτός που ζει στα μεγάλα βάθη
μούχρωμα : λυκόφως,σούρουπο.
ενδιαίτημα : κατοικία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
