| |
Αλήθεια πως μπορούν να ξεχαστούν, τα σχολικά τα χρόνια,
Με τις αγάπες της κρυφές, κάτω απ’ τα μπαλκόνια,
Πίσω απ’ τις πόρτες της ψηλές, τα ωραία κάγκελά τους,
Γεμάτα λουλούδια και ευωδιές, όλα τα’ αρχοντικά τους.
Ρεφρέν,
Εγώ σε έμαθα να ζεις, την κάθε σου ημέρα,
Με τα τραγούδια τα αγνά, τα όμορφα και ωραία,
Τις συναντήσεις τις κρυφές, με τα κλεφτά φιλάκια,
Στις Ρόδου το όμορφο νησί, με τα πολλά σοκάκια.
Όταν νωρίς σχολάγαμε, περνούσαμε απ’ το σπίτι,
Μα σπάνια βρισκόμασταν, που νάχες τέτοια τύχη,
Ξέρεται, τότε, δεν υπήρχαν κινητά, για να τηλεφωνήσεις,
Έτσι θα ήταν εύκολο, τον άλλον να συναντήσεις.
Με τι λαχτάρα περιμέναμε, να ρθει γοργά το βράδυ,
Για να βρεθούμε μοναχοί, πόσο γλυκό το χάδι,
Να σε χαϊδέψω τα μαλλιά, το σώμα. το χεράκι,
Μέχρι να πάρω το φιλί, πριν πέσει το σκοτάδι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
