| |
Αχ διψασμένε με μελάνι δε χορταίνεις
άχαρα στέκεσαι στα τόσα σου γραπτά.
-Όσο κι αν τρέχεις το μυαλό δε προλαβαίνεις,
οδήγα εσύ και θα τα βρεις όλα μπροστά.
Και σκοτεινιάζει, μες στη σκέψη του θολώνει
και ξεκινά, μια ιστορία της φωτιάς…
-Είναι τα ποιήματα πιο όμορφα δοσμένα,
όταν στο χέρι σου, το φως, το οδηγάς.
Και μουρμουρίζει κάτι γράμματα κομμένα
ψυχανεμίζεται και ψάχνει προορισμό.
-Είναι τα όμορφα με τ’ άσχημα μπλεγμένα,
οδήγα εσύ κι ας μη ξέρω που θα βγω.
Και μεταφράζεται η φωνή σε ευλογία
μου δείχνει κόσμους που δεν ήξερα να βρω
γράφει στροφές, ενώ μου λέει πάμε ευθεία
και αυτή αφήνει κάποιους στίχους στο γραπτό.
Ίχνη μελάνης στα χαρτιά του νέου κόσμου,
κάτι μουτζούρες που ‘χουν ορθογραφικά
σκέψεις ακάλεστες στο πέρασμα του χρόνου
και μια αναζήτηση που ψάχνει η καρδιά.
Αχ διψασμένε το μελάνι δε στερεύει
μονάχα η σκέψη, είναι αυτή, που σταματά
άσε τη σκέψη σου το θέμα να επιλέξει
κι άσε με μένα να οδηγώ κάθε φορά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
