-Ειρήνη-
08-06-2020 @ 09:18 | Θλιμμένο και μελαγχολικό, μα καλογραμμένο! Πιο πολύ μου άρεσε η τελευταία στροφή και ιδιαίτερα οι δυο τελευταίοι στίχοι. Μου θύμισε Καρυωτάκη κατά κάποιο τρόπο:
Μάταιη ψυχή, στην ατονία εσπέρας εαρινής,
ενώ θα κλείνεις τα χρυσά φτερά σου πληγωμένη,
την ώρα που σα λύτρωση κάτι θα καρτερείς,
φτωχή καρδιά, θανάσιμα μα αιώνια λυπημένη...
Και συνυπογράφω το σχόλιο του Αγιοβλασίτη. | |
