Πάνε πέντε μήνες, αλλά σε έχω ακόμα ανάγκη. Ίσως όχι εσένα την ίδια, αλλά την υπόνοια της παρουσίας σου μέσα στη ζωή μου
Τις νύχτες λουζόσουν ολόσωμα
τα ίδια τα αινίγματα που κρύβαν οι σκιές σου
Κρυφά νοήματα που φέρνανε τα ολόξανθα μαλλιά σου,
τα στήθια, της φωνής σου η χροιά, αχ αγάπη!
Όσο φώλιαζες στη μοναχική, απάτητη καρδιά μου,
τόσο οι πανάρχαιες έριδες ξυπνούσαν
Χωρισμό το λέγανε της πίκρας το αγκάλιασμα
Πώς να ξεχάσω εσένα
την αέναη, αλύτρωτα αισθαντική,
Πηγή του πάθους μου
