zari.kardias
13-06-2020 @ 01:09 | ...μα μ’ αγάπη με στεφάνωνες για« κότινο»
της ρούσας κόμης σου τους καταρράχτες...
Πανέμορφη γραφή!!! ::yes.:: ::up.::
...γεμάτο ποιητικές εικόνες!!! ::up.::
κι απ’ της πικρής ζωής μου τα κατάραχα
φωτολουσμένος ήλιος θ’ ανατείλει.
::hug.:: | |
iokasth
13-06-2020 @ 08:50 | !!!!!!!!
Ν.Ρ. | |
ΛΥΔΙΑ_Θ
13-06-2020 @ 09:13 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
Ιππαρχος
13-06-2020 @ 13:49 | Ωραίο, προσεγμένο ποίημα. Μου αρέσουν οι προπαροξύτονες ομοιοκαταληξίες σου. Όλες πλην του αλίμονο για να πω την αλήθεια, αλλά καταλαβαίνω ότι υπάρχει για να ταιριάξει με το καταχείμωνο... | |
Αγιοβλασιτης
13-06-2020 @ 17:08 | Πολύ ωραίο
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
ΑΒΕΡΟΗΣ
14-06-2020 @ 06:27 | Καλημέρα.
Ευχαριστώ τις φίλες και τους φίλους, όλες και όλοι εκλεκτά μέλη της στιχοπαρέας μας.
Η παραπάνω δημιουργία είναι ένα παλιό μου ποίημα, διορθωμένο, που δεν το φανταζόμουν πως θα έχει τόσο μεγάλη απήχηση και ανταπόκριση σε σχόλια και αναγνώσεις.
Και πάλι ευχαριστώ . | |
iokasth
14-06-2020 @ 19:30 | Μου αρεσε και το ξαναδιάβασα.
Τα τελευταία τετράστιχα εκπέμπουν μια ηρεμία, γλυκιάς προσμονής
για το καλύτερο,. το ποθητό.
Καλο βραδυ.
ΝεφΕλλη
| |
 |
