| |
Πάντα θυμάμαι κάτι να με πλήγωνε
όπου βρισκόμουν
κι όλο έλεγα πως πρέπει να παω κάπου αλλού.
Μια φωνή μέσα μου υπαγόρευε αλλόκοτα λόγια, θλιβερά.
Έβαλα σκοπό να μετράω τις μέρες μου
και να τις χάνω
όπως τα παιδιά όταν πηγαίνουν στο στρατό.
Δεν είχα ποτέ ένα στόχο που θα μπορούσες να πεις ρεαλιστικό
μάλιστα ήλπιζα κρυφά μέσα μου πως όλα θα τελείωναν σύντομα.
Έζησα ως τώρα με ένα σωρό σκόρπιες αναμνήσεις, υπερφίαλες προσδοκίες και μάταιες πράξεις.
Υπήρξαν τόσα λίγα πράγματα που με γοήτευσαν ως σήμερα
που έδωσαν ενέργεια να αντέξω το χρόνο, να προσπαθήσω να γίνω πιο δημιουργικός.
Όλα είναι σα να φθείρονται,
όλα ήταν σα μπόρες που πέφτουν για να υγράνουν λίγο το ξεραμένο χώμα.
Κάθε μέρα που περνάει είμαστε πιο κοντά στο θάνατο
όχι μόνο χρονικά
αλλά και γιατί τον βιώνουμε στις μέρες μας όλο και πιο πολύ,
ώσπου όταν έρθει η ώρα μας κανείς δεν εκπλήσσεται.
Ειδικά αν προλάβουμε τα γηρατειά κανείς δεν στεναχωριέται πραγματικά για το θάνατο μας.
Σαν όλοι να σκέφτονται ''ώρα του ήταν... τι σκατά περίμενε να γίνει ο κωλόγερος, τελείωσε τώρα ησύχασε μια και καλή.''
Οι άνθρωποι συνήθως πεθαίνουν έτσι μόνοι και αδικαίωτοι όπως συνήθως έζησαν τις ζωές τους.
Η ζωή είναι γλυκιά μόνο
μέσα από μια φαντασιακή κατάσταση που αμφισβητεί το πώς είναι τα πράγματα συνήθως
και φαντάζεται πώς θα μπορούσαν να είναι αλλιώς.
Η ζωή είναι αλλού.
Ίσως αυτή είναι μια φράση που κράτησε πολλούς ζωντανούς ως το τέλος.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
