Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Η απουσία
 
Νοσταλγούσα τη θάλασσα
που έκλεινες μέσα στα μάτια σου,
το νοτισμένο τζάμι,
την στέριση της παρουσίας σου.
Τα χείλη του χρόνου ξεράθηκαν,
τα δάγκωσες και μάτωσαν.
Η ψυχή μου κρέμεται
απ` τον ιστό της αράχνης
κι αναστενάζει, σφαδάζει απ` τον πόνο
που ζεστός, θολωμένος με δύναμη
τη ρίχνει στο μαύρο σεντόνι.
Σάπιες σανίδες σπασμένες
αφουγκράζονται τη χίμαιρα
που έρχεται με μανία
να σκεπάσει τα πάντα.


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 5
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

αφού οι ρόδες γυρίζουν και τα φώτα περνάνε τότε πες μου γιατί πουθενά δε μας πάνε?
 
psevdonymo
31-08-2006 @ 02:02
Η ψυχή μου κρέμεται απ` τον ιστό της αράχνης κι αναστενάζει, πολύ ωραίο. Καλημέρα ::smile.::
tsotsi84
31-08-2006 @ 02:23
Τέλειο.Έχει μια μελαγχολία, αλλά σε προκαλεί να το διαβάσεις ξανά και ξανά μήπως και μοιραστείς κάτι από όλα τα αισθήματα που εκπέμπει..
Megali Ximaira
31-08-2006 @ 03:08
Ελπίζω ολ' αυτά να τα βλέπεις μόνον κοιτώντας πίσω.

Κι η ψυχή της ψυχής σου μαύρισε...
KTiNoS
31-08-2006 @ 06:21
::up.::
Γιώργος_Κ
31-08-2006 @ 06:45
Η θάλασσα περνά απ'τα μάτια μου, στο χέρι σου
κράτησέ τη!
Σφίξε την στη ζεστή αγκαλιά σου....
Θα γίνει ηφαίστειο μια μέρα
λάβα καυτή, απ'τα φιλιά σου....

Κι αν τα χείλη, με δικάσουν
θα τα φιλήσω πάλι
μέχρι να ματώσουν θα τα φιλώ
κι ύστερα θα κολυμπήσω
στον πύρινο εφιάλτη σου!!!!

Αρκεί να είμαι μαζί σου.... ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο