| |
οσο προχωρω τοσο βαθαινει το φοντο..
οσο μενω τοσο με τρυπα το κακιασμενο ματι
τοσο με μονωνει
δεν θα με βρεις ποτε [μαλακα μου]
χαρισμα σου το φονταν..
το φοντο, που λεω, ειναι το πρωτο κι υστατο στοιχειο
μητρα μου και ξεβρασμα
ειμαι η τροφη του το κουκουλι και το κουφαρι
γι αυτο θα ξεμενω εδω
το αγριο και το αγιο
σπλαχνο του
να διασωσω να μην μπορω
να με τραβα..
την στιγμη που λεω αλλο δεν αντεχω
να μην μου λειπεις ποτε
να μην εχω να παω πουθενα..
εχω μια πλειαδα βλεμματων να υπηρετησω
στραμμενη ολουθε πανω μου
[η] ψυχη μου θαλπωρη και μονη, μνημη..
και μηπως πρεπει σενα να ευχαριστω
για ενα ακομη μου ξυπνημα;
για μια ακομη μου μερα ;
κι ετσι θαναι.. ετσι πια που με αποσπα
απο την βελουδενια υφη της κοιμωμενης ομορφιας
κι ετσι θα' ναι αφου τοσο πια την νιωθω
οποτε ξυπνω στα περατα μιας ακομη μερας..
στα μυχια της να σε βρισκω με καθε φορα
να με καρφωνεις με το ματι της απαθειας
στις νοικοκυρεμενες επιφανειες του αφανισμενο
να με ερωτα με μιαν αφωνια μονοτονα
στην δυσοσμια των εκδορων του
σταλαζοντας με τακτ τον φθονο
καθως να καθαρισω μ' αφηνει
τα λιγδιασμενα σφαγιαστικα του βοηθηματα..
τι σκατα κανεις εδω διαολε;
[χα!]
θα μπορουσα εδω να πω κι αλλα
να μην σε αφησω...
μα το ξερεις πως μιλαν μονα τους
ετσι που σε αφηνω..
για μια χαρα αμετακινητη, που ολο βαθυτερα βρισκεται..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
