| |
Στο νού μου όταν σε φέρνω-σχεδόν,κάθε στιγμή-
μεθώ και η μνήμη σου ανατρίχιασμα μου φέρνει.
Κάτι βαθύ,μαγευτικό με συνεπαίρνει,
σάμπως βιολιού πρωτάκουστοι λυγμοί...
Δεν είσαι σε μια εφήμερη χαρά,
μήτε μια διαβατάρικη ευτυχία.
Εσύ μου δίνεις τα ονειρόθρεφτα φτερά,
μέσ'της ζωής τη σκοτεινή δεντροστοιχία...
Πόσο το νοιώθω! Τόσα χρόνια απαντοχή,
σαν Ανοιξη ναρθείς,μάταια δεν πάει.
Και οι παπαρούνες,στην αρρώστια σου του Μάη,
βάφουν στα κόκκινα,ώς και αυτή σου την ψυχή!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
