| |
μικρή σκισμή στη μέση του μετώπου
και βγαίνω ελάχιστος και τεθλασμένος
τίνος είμαι το γένος ποιου ανθρώπου
απαράλλαχτος ξαναγεννημένος
βραχόκλειστη πικρανθισμένη ρίζα
που δρομίζει στάζοντας αγωνία
ανάμεσα στα μαύρα και στα γκρίζα
κι ακόμα μες στην φλεγόμενη ανία
στο σχήμα επιστρέφω πούχω ξεχάσει
στο γκριζόμαυρο μου που πρασινίζει
ανένδοτο δεν είναι να μου μοιάσει
με υποδέχεται και με προβοδίζει
μοιρασμένος στις φλόγες κατεβαίνω
πυρπολούνται μαζί μου τα ίδια λάθη
απομεινάρι της γενιάς μου ξένο
φεύγω κραυγάζοντας,κάτι έχω μάθει
εγώ των λέξεων μου πια ο στυλοβάτης
κάτω απ’τα αναμμένα της σιωπής ρουθούνια
πως είμαι ο φιμωμένος πρωτοστάτης
πως ζώ μες στα υπόγεια και στα καντούνια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
