| |
Πεθαίνω να σε ξαναδώ
Περνούν οι ώρες σαν μαχαίρια απ' τη μνήμη
Στα δυο σου μάτια να χαθώ
Κάθε μου κύτταρο κομμάτια έχει γίνει...
Περνάς για λίγο απ' το στενό
Στάζει το δάκρυ σου σαν λάβα μες στο δρόμο
Νόμιζα μόνο εγώ πονώ
Μα τον δικό σου κουβαλώ μέσα μου πόνο...
Είναι το σπίτι αδειανό
Δεν το αντέχω να μιλάω με τους τοίχους
Ούτε διψώ.. ούτε πεινώ
Μόνο χαρτιά γεμίζω με γδαρμένους στίχους...
Μα πού θα πάει όλο αυτό
Πόσο ν' αντέξει μια ψυχή την απουσία
Στέκομαι μόνη σαν φυτό
Τίποτε γύρω μου δεν έχει πια ουσία...
Αν είσαι άντρας.. έλα εδώ
Στάσου απέναντι και κοίτα με στα μάτια
Κι ύστερα φύγε σαν στοιχειό
Μέσα στης νύχτας μου τα μαύρα μονοπάτια...
5-8-2020
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
