| |
Αν ήξερες πόσον καιρόν έχω να γράψω κάτι...
Κι είναι πολλά που γίνονται, σχεδόν την κάθε μέρα.
Με τσάκισαν, με ρήμαξαν, μ’ αφήσανε σακάτη.
Αν ήξερες πόσον καιρόν έχω να γράψω κάτι...
Δένω τα δευτερόλεπτα – τα εξήντα κι ένα πάκο...
Κάνω εξηντάδες τα λεπτά και τα στοιβάζω σ’ ώρες.
Γίνονται εικοσιτέσσερις, τις χώνω σ’ έναν σάκο.
Τριάντα επί εικοσιτέσσερις και, τσουπ! Μέσα στον λάκο.
Βρίσκω μολύβια και χαρτί, μα τον καιρό δεν βρίσκω...
Κι αν τον καιρό μού κλέψανε κι αν ο καιρός τα φταίει.
Κι αν όσοι αργούν – κατά πώς λέν’ – πεθαίνουν τελευταίοι...
Βρίσκω μολύβια και χαρτί, μα τον καιρό δεν βρίσκω...
Το μόνο μου παράθυρο, τ’ ανοίγει και το κλείνει,
μια μάγισσα που κάθεται στο σπίτι αυτό που μένω.
Με νανουρίζει, με κοιμά, μού στρώνει και την κλίνη.
Μού δίνει από τα στήθη της, γάλα να πιω ληγμένο.
Αν ήξερες πόσον καιρόν έχω να γράψω κάτι...
Μπήκα στο χρονοντούλαπο ν’ αντέξω παραπάνω.
Σε τούτο το ραδιόφωνο, σταθμούς πολλούς δεν πιάνω
κι αυτοί που πιάνω, παίζουνε μια μουσική στο πιάνο...
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
