Είναι τα όνειρά μου, ο κύκλος του θανάτου
που ξεπηδουν, μέσα απο κάποιο εργαστήριο
ήμουν στα όρια του χρόνου του φευγάτου
και τώρα τις στιγμές ξεχνώ στο αναρρωτήριο
Μου έλεγαν πάντα, ότι θέλουν το καλό μου
κι ότι η μοναξιά για μένα, είναι φίλος μου
που έχω πάντα μέσα, στο τερματικό μου
σε μια καμένη εποχή κρύβω τον ήλιο μου
Η ζωή μου δεν ανήκει εδώ
δεν φορά μάσκα δεν κρατάει αρχείο
στο επόμενο ανήκει λεπτό
και διαγράφει ένα ακόμα στοιχείο
Η ζωή μου δεν έχει γωνίες
να φωτίσει την ανύπαρξία τους
ξεγλυστρά μέσα στις ευκαιρίες
και υπάρχει απλά στην πορεία τους
Είναι τα όνειρά μου η ρίζα ενός βάτου
κι ένα ποτάμι που η κοίτη του δε δάκρυσε
και τώρα μένω στα μισά του ίδιου βάλτου
εκεί που σαν παιδί ο φόβος του με μάτωσε
