Σαν η προσευχη διαπερνα το συμπαν
για να 'βρει τον Δημιουργο
ετσι κι αγαπη μου διαπερνα το κεντρο σου
για να 'βρω εμενα αλλαγμενο...
κι ειναι σιγουρο
το συμπαν μας θα συνθλιβει μωρο μου
οσο κι αν προκαλεσουμε την τυχη μας
αυτο προκυπτει...
δεν θα επιβιωσει τ' ανθρωπινο το γενος
οπου κι αν τρεξουμε να κρυφτουμε
θα 'ρθει το τελος
αυτο που επινοηθηκε
απο την αρχη
..
Οι γυναικες φταινε μωρο μου
ιδιαιτερα οι μανες
που μεγαλωνουν κοιμισμενα τα παιδια
κι πατεραδες που δεν τ' ακολουθουν
για να σφυριξουν το σφυριγμα να μαζευτουν
στο σπιτι η στην σκεψη
κι οπως σταματας τον μαυρο ιαγουαρο
περνωντας την παλαμη σου μπρος απ' τα ματια του
αργα
σφυριζοντας ενα με την φυση
ενα με την αγαπη
ολες οι απαντησεις χορευουν τον χορο της αληθειας
κι ολες οι καλες συμβουλες διπλα σου
απο ψαραδες, γεωργους η παπαδες...
μεχρι να μας σφυριξει ο Δημιουργος μωρο μου...
Κάπου άσχετο, κάπου σχετικό, μου θύμισε αυτό που είχα γράψει με αφορμή τους στίχους:
"δεν θα επιβιωσει τ' ανθρωπινο το γενος
οπου κι αν τρεξουμε να κρυφτουμε
θα 'ρθει το τελος
αυτο που επινοηθηκε
απο την αρχη"
"σφυριζοντας ενα με την φυση
ενα με την αγαπη"
Αφιερωμένο "ηλιοθεραπευτικη συννεφοπλασια" μας: https://goo.gl/bAb1kf http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=267395
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
