| |
| | Οι τρεις κοπέλες (το όνειρο) |  | | |
Χθες βράδυ σ’ ένα όνειρο, καθόμουν κουρασμένος,
σε μονοπάτι δύσβατο, μακριά απ’ τους θεσμούς,
σκεφτόμουνα το παρελθόν, πόσα καταλαβαίνω,
κι ‘φτιαχνα για το μέλλον μου, χιλιάδες προορισμούς.
Έκει που ‘μουν απόμερα, γνώρισα τρεις γυναίκες,
κι οι τρεις το ίδιο όμορφες, μα διαφορετικές,
η πρώτη η μελαχρινή, με την πειθώ στο βλέμμα,
μου ‘λεγε, πως στο παρελθόν, δεν έχω ενοχές.
Μου ‘λεγε πως τα ρούχα μου, έχουνε κουρελιάσει,
και πως παλιά τα όμορφα, που έχω στη ζωή,
μου ‘λεγε πως τ’ απόνερα, εδώ μ’ έχουνε φτάσει
να ακολουθήσω μου ‘λεγε, την παιδική ηδονή.
Ύστερα ήρθε η ξανθή, που ‘ταν γεμάτη ελπίδα,
και μου ‘πε ξέχνα τα παλιά, (εκείνα όλα τα είδα)
και δες που ξημερώνεται μία καινούρια μέρα,
κοίταξε μες στα σύννεφα, σύμβολα του αέρα.
Ξέχνα λοιπόν το παρελθόν, ξεκίνα για το μέλλον,
βάλε στόχους και κόπιασε, το όνειρό σου φτάσε,
μη ‘λιγωρείς, μη φοβηθείς και μη μετανοήσεις,
αν θέλεις με τον κόπο σου, τα πάντα θα κερδίσεις.
Μα δίπλα της μία σκιά, μεγάλωνε στις λέξεις,
κάθε φορά που ‘λεγε «μη», με έβαζε σε σκέψεις,
σα να σου λένε: «μην αυτό, για θα σε τιμωρήσω»
έτσι το φόβο σκέφτηκα, να μην ακολουθήσω.
Και πήγα εγώ και κάθισα παρέα με την τρίτη,
αυτή τη λιγομίλητη που ήταν καστανή,
που είχε βλέμμα απαθές, και μια καρδιά σα πέτρα,
κι αναρωτιόμουν που και που, αν είναι ζωντανή,
Τι ρώτησα για πες μου εσύ, κι ακούστε τι μου είπε:
Όλα μ’ αρέσουνε όλα εδώ, το ίδιο στη ζωή,
έτσι δεν έχω για να πω, για το παρόν κουβέντα,
μια εμπειρία η ζωή και ζήσε τη στιγμή.
Μα μην είσαι αχάριστος στις δυο καλές μου φίλες
το παρελθόν και τη ξανθή, τις παίρνουμε μαζί,
να περπατάμε όλοι μαζί, τις μέρες και τις νύχτες,
κι όλοι μαζί να μάθουμε το τι θα πει ζωή.
Βλέπεις κι απ’ τη μελαχρινή έχεις πολλά να μάθεις,
κι απ την ξανθιά τη φίλη μου, πολλά έχεις να δεις,
αλλά μοναχά να ακούς, να ξέρεις που ανήκεις,
αν θες μέσα στο τώρα σου, να είσαι επαρκείς.
Και ξύπνησα αλλόφρονας, και ταρακουνημένος
λιγάκι ανισσόροπος, μα κατασταλαγμένος,
ξέρω που ζω, έχω έδαφος, ξέρω τι ανασαίνω,
ξέρω πως μια φορά το ζω, και ύστερα πεθαίνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ο χρόνος μετριέται σε στιγμές... η γνώση σε εμπειρίες | | | |
|
Κων/νος Ντζ
01-09-2020 @ 14:24 | Και ξύπνησα αλλόφρονας, και ταρακουνημένος
λιγάκι ανισσόροπος, μα κατασταλαγμένος,
ξέρω που ζω, έχω έδαφος, ξέρω τι ανασαίνω,
ξέρω πως μια φορά το ζω, και ύστερα πεθαίνω
Ωραία έμμετρη ιστορία!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Αγιοβλασιτης
01-09-2020 @ 15:03 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Γιάννης Κατράκης
01-09-2020 @ 15:39 | Ύστερα ήρθε η ξανθή, που ‘ταν γεμάτη ελπίδα,
και μου ‘πε ξέχνα τα παλιά, (εκείνα όλα τα είδα)
και δες που ξημερώνεται μία καινούρια μέρα,
κοίταξε μες στα σύννεφα, σύμβολα του αέρα.
Υπέροχα γραμμένο ΟΛΟ Σταμάτη
Καλό μήνα
::yes.:: ::theos.:: ::yes.:: | | malkon64
01-09-2020 @ 16:56 | Θαυμάσιο ...................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | zari.kardias
02-09-2020 @ 00:32 | ...αλλά μοναχά να ακούς, να ξέρεις που ανήκεις,
αν θες μέσα στο τώρα σου, να είσαι επαρκείς...
Πανέμορφο ΟΛΟ!!! ::yes.:: ::up.::
...σαν ονειροπαραμύθι!!! ::hug.:: | | -Ειρήνη-
02-09-2020 @ 09:44 | Το παρελθόν, το μέλλον, το παρόν... ωραίο και αυτό το φιλοσοφικό σου ποίημα, Σταμάτη... συνήθως σκεφτόμαστε το παρελθόν ή κάνουμε σχέδια για το μέλλον και ξεχνάμε το παρόν... κι όταν το συνειδητοποιούμε, έχει ήδη γίνει παρελθόν κι έχει έρθει το μέλλον... άπιαστες οι στιγμές μας... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
