| |
Χτυπάς, χτυπάς, ξαναχτυπάς και όλο και σκληραίνεις,
κι απ' τον παλιό σου εαυτό όλο και ξεμακραίνεις.
Κι αλλάζεις, βράχος γίνεσαι, ο,τι κι αν σε χτυπήσει,
να φύγει, να εξοστρακιστεί, πίσω να μη γυρίσει...
Κι όπως στέκεσαι μόνος σου, λίθος γαληνεμένος
και δε σε νοιάζει ο καιρός, στεγνός ή και βρεγμένος,
πέφτει ο ήλιος πάνω σου, στο βάθος σε φωτίζει
κι απ' τις μικρές σου τις ρωγμές ανθύλλι είναι που ανθίζει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
